De dag begint met een gelukkie, voor mij althans. Marianne verslaapt zich namelijk. Dat is een gelukkie omdat ze van plan was om met zonsopkomst naar het Mono Lake te rijden. Ze wilde graag de tufa's met opkomend zonlicht fotograferen. Tufa's zijn bijzondere rotsformaties, in en aan de rand van het Mono Lake, die boven water zijn gekomen toen het waterpeil van het meer begon te zakken. Met het ochtendlicht er op schijnt het een bijzonder gezicht te zijn, maar ja, Marianne heeft zich verslapen en ik was ook nog niet wakker. Echt jammer. (Even tussen haakjes, ik typte per ongeluk eerst tuba's in plaats van tufa's. Een meer vol met tuba's, dat zou ook wel een bijzonder gezicht zijn.)
In plaats van het vroege bezoek aan het meer kunnen we nu op ons gemak ontbijten. Ik haal twee mokken koffie bij het café-gedeelte ($2,95) en even later, omdat de koffie zo lekker is, ook nog een gratis refill ($1,-; oké, dat is dus niet gratis.)
Terwijl we van ons ontbijtje genieten, zien we de kolibri's weer af- en aanvliegen. Het is een sport om ze stilstaand in de lucht te fotograferen. Veelal winnen de kolibri's die wedstrijd, maar als ze gaan zitten op het drinkbakje dan zijn wij aan de winnende hand.
Nadat we uitgechekt hebben, rijden we naar het Mono Lake Visiter Center. Je kan er buiten ook een kort rondje lopen - makkie voor ervaren hikers zoals wij - waarbij je een mooi uitzicht hebt op het Mono Lake.
Daarna rijden we naar het noordelijk toegangpunt van het meer, waar enkele tufa's staan. We stoppen braaf drie dollar in een envelopje voor het parkeren en lopen dan via een soort boardwalk richting de plek waar de grote tufa's staan.
 |
| Al die zwarte puntjes zijn vliegjes |
De volgende stop op ons programma is Mammoth Lakes. We stoppen daar even bij het Visitor Center en laten ons informeren over de wandeling naar het Devils Postpile National Monument en die naar de Rainbow Falls. De vriendelijke dame van het Visitor Center geeft ons wat plattegronden mee en legt uit waar we heen moeten rijden - het laatste stuk moet verplicht met een shuttlebus (tenzij je er voor acht uur 's morgens bent.)
De dame geeft ook nog de suggestie om een aantal meren bij Mammoth Lakes te bekijken. Maar omdat er vanmiddag 50% kans is op regen en onweer, raadt ze ons aan om eerst naar het Devils Postpile NM te gaan. Zo gezegd zo gedaan.
We rijden vervolgens door Mammoth Lakes heen. Het is een typische wintersportplaats. Ze hebben dit jaar een slechte winter gehad, veel te veel sneeuw waardoor er niet goed geskied kon worden. Maar voor ons was deze hoeveelheid sneeuw juist wel gunstig, want de Rainbow Falls was volgens de dame van het Visitor Center nog steeds heel krachtig.
De shuttlebus vertrekt vanaf een complex waar ook allerlei skiliften beginnen. We kopen er kaartjes (acht dollar p.p.) en even later brengt de bus ons via een bochtige weg door de bergen naar stop nr 6, dat is de stop waar de trail naar het Devils Postpile NM begint. Het is een erg kronkelige smalle weg langs een aantal diepe dalen - goed dat we deze weg niet zelf hoeven te rijden. De shuttlebus doet er ongeveer een half uur over om bij de trailhead naar het Devil Postpile NM en de Rainbow Falls te komen; langer dan ik gedacht had wilde ik typen, maar eigenlijk had ik helemaal niks gedacht.
Als we bij stop 6 uitstappen, zien we dat er daar enkele picknickplaatsen zijn. Voordat we ons op pad begeven eten we daarom eerst nog een meegenomen aardappelsalade op als lunch.
 |
| De reisleider aan het werk |
Dan beginnen we aan de trail naar het Devil Postpile NM en de achterliggende waterval. Naar het Devil Postpile NM is het maar een klein stukje lopen. Het is niet heel mooi, maar het is wel een bijzondere rotsformatie. Oorspronkelijk maakte het monument onderdeel uit van Yosemite NP, maar het verloor zijn beschermde status in 1905 onder de druk van de lokale mijnbouw. Die wilde de formatie opblazen om met de rotsblokken een dam in de rivier te maken. Naturalisten vonden dit echter niet zo'n goed plan en dankzij hun invloed en lobbywerk werd de rotsformatie in 1911 een zelfstandige nationaal monument. De rotsformatie mag dan wel bijzonder zijn, je bent er wel snel op uitgekeken. Je hoeft er - als dit je enige doel is van een bezoek aan deze regio - dan ook niet speciaal voor om te rijden.
Veel leuker en veel mooier is echter de trail naar de Rainbow Falls, die ook onderdeel uitmaakt van het nationaal monument. Deze waterval is het eigenlijk doel van ons bezoek. Na het Devils Postpile loopt het pad verder en wij dus ook. Eerst volgt er een korte stevige klim en dan loopt het min of meer langzaam dalend af naar de waterval. Het is wel een behoorlijke wandeling, zo'n 2,5 mijl. Als we naar een tijdje - in de verte betrekt ondertussen de lucht en we horen zelfs een donderklap - bij de waterval aankomen, dan zien we dat deze inderdaad nog bijzonder krachtig is.
Gezien de dreigende lucht blijven we echter maar kort bij de waterval. Op de terugweg nemen we een andere route, niet omdat die mooier lijkt, maar omdat hij een stuk korter is. Naar busstop 10 is het vanaf de waterval namelijk maar ongeveer 1 mijl lopen. Wel is het zo, dat het op deze route steeds stijgen is, niet mijn specialiteit. Onderweg krijgen we de tip van een Amerikaans echtpaar om vooral in het schaduwgedeelte langzaam te lopen. Dat is een goede tip, maar die tactiek hanteerden we al. Wij liepen namelijk in elke gedeelte, zon en schaduw, al langzaam.
Na een uurtje komen we bij busstop 10 aan en dan is het wachten op de shuttlebus. Na tien minuten wachten, zien we hem aan komen rijden. We stappen in en een half uur later zijn we weer terug bij onze auto. De lucht is ondertussen helemaal donker geworden. We rijden nog even naar één van de meren die de dame van het Visitor Center ons had aangeraden, maar heel bijzonder vinden we het niet en gezien de weersverwachting is het geen goed idee om hier te gaan wandelen.
Als we Mammoth Lakes uit willen rijden, barst de regen los. De ruitenwissers moeten in de hoogste stand om al het water weg te krijgen. Maar als we even later weer op de 395 south rijden, houdt het al spoedig op met regenen.
Van Mammoth Lakes naar Lone Pines is het ongeveer 100 mijl rijden. Oorspronkelijk hadden we gepland om in Bishop te stoppen en daar een was te draaien en om er de Starbucks te bezoeken. Maar omdat we laat zijn - het wandelen, en vooral de shuttlebus heen en weer, heeft meer tijd gekost dan gedacht- laten we één van de activiteiten maar vervallen (de was uiteraard; die doen we morgen wel; de Starbucks bezoeken we natuurlijk wel. We zijn hier immers regulars; twee en vier jaar geleden waren we er ook.)
In Big Pine tanken we en daarna rijden we in één keer door naar Lone Pine, waar we een kamer hebben geboekt in het Dow Villa Motel. Dit motel bestaan uit twee delen, een modern gedeelte (AAA-approved) en een oud gedeelte (not AAA-approved.) Wij hebben een kamer met bad geboekt in het oude gedeelte. Het is een historisch gebouw (het wachtwoord van de Wifi is dan ook Historical.)
In de jaren vijftig werden een hoop westerns in de omgeving van Lone Pine opgenomen. We zien een foldertje liggen met een aankondiging van een filmfestival met films die hier zijn opgenomen.
John Wayne, the Duke, speelde in een hoop van die films mee en hij, en ook veel andere acteurs, verbleven dan altijd in het Dow Villa Hotel. Het hele hotel hangt dan ook vol met memorabilia van John Wayne.
Ook het paard waar John Wayne altijd op reed in zijn films staat in de hal van het hotel.
Je hebt er ook de John Wayne kamer, zijnde de kamer waar the Duke altijd sliep. Dat is beslist niet onze kamer, want wij hebben een Queen-bed en John Wayne sliep natuurlijk altijd in een King-bed. En zie eens hoe dicht ons toilet op de wastafel staat. Dat zou John Wayne niet fijn hebben gevonden, ook al is een bekend filmcitaat van hem “A man's got to do what a man's got to do.”
Oké, we slapen dus niet in de John Wayne kamer. Wel is het zo dat tegenover onze kamer de Roy Rogers kamer is. Dat is ook niet mis en dat straalt toch ook wel een beetje op onze kamer af.
Voor het avondeten kijken we even op tripadvisor naar de top tien van beste restaurants in Lone Pine. Op één staat het Alabama Hills Cafe and Bakery, dat is de zaak waar we altijd ontbijten (morgen ook weer), op twee het Season's Restaurant en op drie Margie's Merry Go-Round. Dat laatste restaurant is een wonderlijke combinatie van Chinees en Amerikaans eten. Het is een heel gezellig restaurant waar we echter al twee keer eerder gegeten hebben. We kiezen er daarom voor om naar het Season's Restaurant te gaan. Marianne zoekt op Google Maps even op waar het zit - dat blijkt dus op 1 minuut lopen te zijn.
Het is er niet zo gezellig als in het Margie's Merry Go-Round en het is er ook wat duurder, maar eerlijk is eerlijk, het eten smaakt voortreffelijk. Het beste tot nu toe van onze vakantie.
Morgen - clifhanger - verwachten we het hoogte- en het dieptepunt van onze vakantie mee te maken. Maar dat zien we dus morgen wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten