7 sept Cedar Breaks NM - Escalante

Om kwart voor zeven worden we wakker. Moeizaam beweeg ik me naar de restrooms - de code voor de douches is 4321; probeer dat maar eens te onthouden. De zon staat op het punt om zijn dagelijkse plicht te doen en voordat we gaan ontbijten, besluiten we om eerst naar het uitzichtpunt bij het information Center van het Cedar Breaks NM te rijden.

We zien hoe de zon tevoorschijn komt en de rode rotsen van het monument beschijnt

In de verte zien we wat rook. Ergens beneden richting Cedar City is er de rook van een kleine bosbrand te zien.

Behalve een viertal teenagers zijn wij de enige aanwezigen op het uitzichtpunt. Er is op dit vroege tijdstip nog geen ranger aanwezig. Moeten we deze brand ergens melden en zo ja, hoe? Ongetwijfeld worden we dan als helden gezien en moeten we tientallen televisieinterviews ondergaan. The Dutch People who saved Cedar City. Maar voor het zover komt, zien we een papiertje hangen, waarop staat dat er twee dagen geleden, als gevolg van een blikseminslag, een kleine bosbrand is ontstaan die als nauurlijk wordt beschouwd en onder controle is. Weg roem.

Na het ontbijt pakken we de boel in en rijden we naar de Chessmen Ridge Overlook - zo genoemd omdat sommige rotsen hier op schaakstukken zouden lijken.

Nu ben ik een redelijk goede schaker. Zo heb ik ooit eens in de beroemde V&D-schaaksimultaan-toernees in de jaren zeventig met slechts 1-0 van grootmeester Jan Timman verloren en die uitslag had andersom kunnen zijn ware het niet dat ik binnen vijftien zetten al twee paarden had verloren, maar ach wie heeft tijdens een schaakpartij een paard nodig?

Voorpagina van Schakend Nederland maart 1974; uw verslaggeven met nog lang haar, gezeten naast de drie kleine jongens, legt grootmeester Jan Timman het vuur aan de schenen; zich nog niet realiserend dat hij zojuist een paard heeft verloren.

Maar goed, ik dwaal wat af. Wat ik had willen zeggen is, dat ik er geen enkel schaakstuk in de rotsen zie.

Bij de Chessmen Ridge Overlook begint de Alpine Pond Trail, die voert naar een klein meertje dat zoals u waarschijnlijk al raadt Alpine Pond heet. Je hebt de upper trail naar het meertje en de lower trail. We besluiten om heen de upper trail te nemen en terug de lower trail.

De upper trail; die is easy.

Uitzicht van de lower trail; meestal liep je hier echter ook door een bos en had je niet zo veel uitzicht op de rode rotsen als op dit punt.

Het meertje stelt niet zo veel voor maar is wel aardig om te zien. Er vliegen een hoop libelles rond. Volgens het parkfoldertje was het een easy-loop trail, maar wij vinden de terugweg nog best lastig op deze hoogte (3000 meter).

We verlaten het monument en slaan daarna de Utah 143 in. Deze weg staat als scenic op onze AAA-kaart aangegeven en dat is terecht. Het is een mooie weg om te rijden.

Aangekomen bij het Panguitch Lake stoppen we even om onze Lemon Loaf Cake op te eten die we gisteren bij de Starbucks in Cedar City hebben gekocht. Een goede aankoop want hij smaakt lekker. We zien bij het meer wat mensen die er staan te vissen. Eentje staat zelfs helemaal in het meer zelf. Blijkbaar zwemmen de vissen hier wat verder van de oever af. Ik vraag me af waarom hij geen grotere hengel heeft gekocht. Dan kon hij gewoon op de oever blijven staan, maar dat zal wel iets te naïef gedacht van mij zijn.

In Panguitch nemen we de afslag naar de highway 89 South, althans dat was de bedoeling. Door een klein misverstandje rijden we echter de 89 North op. Foutje, mijn schuld. Als we merken dat we verkeerd zitten - de afslag naar de UT 12 blijft maar uit - keren we. Even later zitten we wel op de 89 South - Go South young man, Go South - en al spoedig zien we de afslag naar de UT 12. We rijden de weg op en zien even later de rode rotsen van het Red Canyon State Park.

We laten dit park echter voor wat het is en rijden door totdat we een rest-area zien. Die zie je niet zo vaak in Amerika en we maken er dan ook dankbaar gebruik van om te gaan lunchen. Daarna rijden we door naar de ingang van het Bryce Canyon NP. Een bezoek aan het park staat deze keer echter niet op het programma (we zijn er al vaker geweest), maar wel rijden we even naar de Ruby's Inn, waar we in de winkel onze voedselvoorraad weer op peil brengen. Ook kopen we er een zak ijs - heel koud - en cappuccino - heel warm maar ook heel vies; het smaakt heel zoet. Daarna rijden we weer door over de mooie UT 12.

We zijn op weg naar het Kodachrome State Park. Daar heb je allerlei rotsformaties die - what's in a name - heel kleurrijk en fotogeniek zijn. Voor de wat jongere lezertjes van dit reisblog, in de tijd dat foto's nog met hulp van filmpjes werden gemaakt was Kodachrome een merknaam van Kodak, een producent van filmpjes en fototoestellen.

We betalen de 10 dollar entree en rijden naar de Angel Trail. Dit is een trail waarbij je een mooi uitzicht hebt over de diverse rotsformaties in het park. Voor dat mooie uitzicht moet je uiteraard eerst wel een stuk omhoog lopen, dat is wat minder maar dat nemen we op de koop toe.

Daar loopt uw held; helemaal omhoog.

De trail staat aangeven met paaltjes met richtingpijltjes, maar soms geven die aanleiding tot wat verwarring. Doordat de trail over allerlei rotsen voert is niet altijd het pad goed te zien. Vaak is het kijken of we ergens in de verte een volgend paaltje zien. Soms zien we ook een pijltje met de letters TH er op die de andere kant op wijzen. Ik heb geen idee wat dat betekent, maar Marianne bedenkt - wat ben ik toch met een slimme vrouw getrouwd - dat TH wel eens voor Trail Head kan staan.

Als we weer terug zijn van deze wandeling en we bij het toegangshuisje wat water bij vullen, zien we opeens dat er in april zich hier een Shakespeariaans drama heeft afgespeeld. In het parkfoldertje wordt vol trots geschreven over de Shakespeare Arch, de enige arch in dit park en wat blijkt nu, deze is in april ingestort, Shakespeare Arch has fallen, wat een drama, wat een tragedie..

Het loopt ondertussen al tegen vijven en we rijden naar Escalante, waar we een kamer geboekt hebben in het Circle D motel. Bij de receptie zit een oude man die vraagt of wij soms uit Duitsland komen. Die staan op plek twee van de gasten van het motel. Vervolgens begint hij een hele opsomming te houden van staten en landen waaruit de gasten van dit motel komen. Nederland staat niet in de top tien.

Daarna vertelt hij dat de door ons geboekte kamer niet beschikbaar is - oh - maar dat we een betere kamer krijgen, zonder bijbetaling. Wat heet een betere kamer, het zijn eigenlijk twee samengevoegde kamers waarbij de ene kamer een zitkamer met een keuken is en de andere kamer een slaapkamer met twee queen bedden. Het licht van de kamer wordt bediend met een afstandsbediening, makkelijk als je 's avonds in bed ligt.

's Avonds eten we in het naast gelegen restaurant dat bij het motel hoort. Als de serveerster de rekening komt brengen, blijkt er behalve de rekening ook al een creditkaart in het mapje te zitten. Dat is makkelijk met betalen! Naast me zie ik een Amerikaan verbaasd naar zijn mapje kijken. Hij heeft ons mapje gekregen. Ik loop naar hem toe om de mapjes te ruilen. Onze rekening is blijkbaar hoger dan de zijne. I'm oké with this one, zegt de Amerikaan grijnzend. I'm also oké, zeg ik, I have your credit card. Dat was hij even vergeten en nu wil hij wel ruilen.

Als ik even later onze rekening betaal, is het eerste wat ik doe als ik het mapje weer terug krijg, kijken of mijn creditcard in het mapje zit. Hij zit er in.