1 sept Wawona - Tuolumne Meadows

Om kwart voor zeven gaat de wekker. Huh?, zult u misschien zeggen, Ze zijn toch op vakantie? Inderdaad, maar het zou wel eens heel druk in het park kunnen worden - het is namelijk Labor-day weekend en dan bezoeken de Amerikanen massaal de nationale parken - dus willen we een beetje opschieten vandaag, dan moeten we vroeg beginnen.

We zijn zelfs zo vroeg in de ontbijtzaal, dat de mensen van het hotel nog geen tijd hebben gevonden om de Amerikaanse vlag te hijsen. We zien twee mannetjes prompt druk in de weer met de vlag en even later hangt hij er wat slapjes bij. Dit vanwege het gebrek aan wind. De mannetjes staan er naar te kijken of ze er iets aan gaan doen. Even denk ik dat ze gaan blazen, maar ze laten het er bij zitten.

Na het ontbijt pakken we de boel in en rijden we weg. Althans dat was het plan, maar de auto geeft een waarschuwingssignaal: een low tire. Nee hè, dat hebben we wij weer. We hopen dat het een foutmelding van het systeem is - dat hebben we al eens een keer eerder meegemaakt - maar het systeem geeft aan dat het de linkerachterband is en dat is ook de band waarvan Marianne dacht dat die wat zachter was. Fijn, heel fijn. In Yosemite Valley zit een garage maar om daar heen te rijden op zo ongeveer de drukste dag van het jaar in Yosemite is bepaald geen aantrekkelijk vooruitzicht.

Maar goed, we kunnen er nog wel mee rijden, en daarom eerst maar eens naar de vernieuwde Mariposa Grove gereden. Tenslotte is dat de reden waarom we in dit gedeelte van het park zitten. We parkeren de auto op het nieuwe parkeerterrein waarvandaan shuttlebussen de mensen verder in de Grove brengen. Deze bandendeskundige, - eerlijk gezegd is het niks voor mij zo'n gedoe - kijkt nog even naar linkerachterband maar zie er niets vreemds aan. Ik trap er voor de zekerheid even professioneel tegen aan. Dat levert geen nieuwe informatie op. We kunnen er nu toch niets aan doen, zegt Marianne, en we gaan op pad. Nou ja nog niet direct letterlijk op het pad, want eerst moeten we nog met een shuttlebus naar het begin van de trails.

Het is zo vroeg nog niet druk hier. De shuttlebus is nog niet eens voor een kwart gevuld en even later staan we bij het begin van de trails. We kiezen er voor om de Grizzly Giant Loop Trail te lopen. Deze twee mijl lange trail voert onder andere langs de Fallen Monarch, de Grizzly Giant (dat is verrassend) en de California Tunnel Tree, een sequoia waar in 1895 een gat in werd gehakt zodat je er met een postkoets door heen kon rijden.

Zoals u waarschijnlijk wel weet, ben ik een bomendeskundige met als specialisme de Sequoia Gigantea. Zie hieronder de deskundige aan het werk.

Nu zult u misschien denken, die deskundige is in slaap gevallen op een bankje - dat krijg je van dat vroege opstaan - maar dat is niet het geval. In de grove staan namelijk her en der bankjes waar je achterover zit en naar boven kan kijken. Als je dat doet, dan zie je dit:

Het is specialistenwerk, dat kijken op zo'n manier.

De Grizzly Giant

De Grizzly Giant is de grootste sequoia van de Mariposa Grove. Het heeft zijtakken die dikker zijn dan de stam van concurrerende bomen.

Zijtakjes

De Tunnel Tree (maar dat had u waarschijnlijk al geraden.)

De reden dat Sequoia's zo groot kunnen worden, is dat ze een hele dikke bast hebben, die de bomen beschermt tegen allerlei ongerief.

Tot zover de gratis bomenles van uw deskundige. En u maar denken dat ik op een bankje zat te slapen!

Als we onderweg wat herten zien, en ik daar een foto van wil nemen, wil de lens van mijn fototoestel opeens niet meer bewegen. Hij staat half naar buiten. Uit- en daarna weer aanzetten van het toestel helpt niet. De dag begint wel lekker zo, eerst de auto en nu het fototoestel. Maar hé, laten we de dag niet prijzen voordat de avond gevallen is.

Na twee uurtjes zijn we weer terug bij de auto. Marianne, die in panieksituaties altijd net wat kalmer blijft dan ik, heeft ondertussen bedacht dat er in Wawona een benzinepomp zit. Daar kunnen we in ieder geval de band oppompen. Het waarschuwingssignaal geeft aan dat de voorbanden op 35 staan - geen idee wat de eenheid is - dat de rechterachterband op 39 staat maar dat de linkerachterband op maar 30 staat. Als we bij de pomp staan, zien we om het hoekje een beetje primitieve luchtpomp. We hebben geen flauw idee hoe die werkt en wat de spanning van de banden moet zijn. Volgens het instructieboekje moet dat ergens aan de linkerkant in de auto staan.

Er komt net iemand van het benzinestation aangelopen. Het is echt iemand zoals je die in Amerikaanse films ziet: blauwe overal, grote zwarte baard, volle bos zwart haar en een blik van wat doen die buitenlanders bij mijn luchtpomp. We leggen hem de situatie uit. Hij kijkt in de auto, ziet ergens een stickertje, zegt dat de banden op 35 moeten staan, pakt de luchtslang en pompt de band op. Here you go, zegt hij. Ik geef hem een paar dollar voor een biertje, daar lijkt hij mij wel een type voor.

Maar als we weg willen rijden, geeft het systeem nog steeds de foutmelding. Low Tire en linksachter nog steeds maar 30. Ai, hoe kan dat nou weer? De band was toch opgepompt? Zo snel loopt hij toch niet leeg? Ik roep mijn Amerikaanse vriend - zo mag ik hem ondertussen wel noemen - er weer bij. De man zegt dat het systeem met vertraging reageert en dat de mededeling zo direct wel weg zal gaan. Voor de zekerheid controleert hij met een handig handmetertje - zo'n metertje wil ik ook - de spanning van alle banden nog even. De linkerachterband geeft nu 36 aan.

Ook controleert hij nog even of er geen spijkers of zoiets in de banden zitten. Marianne moet daartoe de banden naar buiten draaien en een stukje naar voren en naar achteren rijden. Hij bekijkt de banden aan de linkerkant, ik aan de rechterkant. Het is team- en mannenwerk. Beide zien we niks. Hij denkt dat de banden in orde zijn. Wel moeten we even de boel in de gaten houden. Als de band toch weer zachter wordt, dan kunnen we bij Crane Flat de band opnieuw oppompen. We bedanken hem hartelijk. Die paar dollar voor een biertje waren een goede investering.

We rijden weg en inderdaad na een minuutje verdwijnt de waarschuwing. We bedenken dat als het probleem terug komt, we in Lee Vining desnoods naar een garage kunnen, of we ruilen de auto om in Las Vegas. Spoiler alert, tot nu toe - ik schrijf dit verslag twee dagen later - is het waarschuwingssignaal niet meer terug gekomen.

We rijden naar Yosemite Valley. We zijn beslist niet van plan om met deze drukte de vallei te bezoeken. Alleen moeten we er een klein stukje doorheen rijden om de weg naar de 120 richting Crane Flat en Tioga Pass te kunnen nemen. Het is er razend druk. We rijden stapvoets en over het kleine stukje vanaf Tunnel View tot aan onze afslag doen we liefst een half uur.

Als we bij onze afslag zijn, zien we waarschuwingen dat de parkeerplaatsen vol zijn en dat je verderop op twee uur vertraging moet rekenen. Ondanks de waarschuwing rijdt vrijwel iedereen gewoon door.

Wij slaan wel af en zijn gelijk uit de drukte. Bij Valley View stoppen we nog even voor het uitzicht en een picknick, en het maken van wat foto's.

Daarna rijden we richting Crane Flat - geen waarschuwingslampje in de auto, dus we kunnen door - en de Tioga Road. Het valt ons op dat er nu veel meer parkeeruitwijkmogelijkheden dan vroeger zijn. Bij een klein meertje - het heeft geen naam en heet dus nu Lake Martin - stoppen we even. Ook bij een aantal andere uitzichtpunten stoppen we even.

Ons uiteindelijke doel van vanmiddag is de Pothole Dome. Dat is het beginpunt van een mooie trail die naar een aantal cascades in de Tuolumne River leidt. Als ik mijn kapotte fototoestel wil opbergen in een koffertje, blijkt hij het opeens weer te doen. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Net zoals Marianne maak ik dan ook veel foto's van onze wandeling.

Pothole Dome

Pad naast de Pothole Dome

Ook kan je de Pothole Dome oplopen. Als we terug van de wandeling komen, twijfelen we een beetje of we dat ook nog zullen doen. Wat is er boven? Een uitzicht. En dan? Dan moet je weer naar beneden lopen. We besluiten het echter toch te doen. En ik moet zeggen, het is de moeite waard. Je hebt er een schitterend uitzicht.

Marianne en haar tweelingzuster bovenop Pothole Dome

Tegen half vijf komen we aan op de Tuolumne Meadows Campground waar we een plekje gereserveerd hebben. Er zit niemand meer in het hokje maar er hangt een papier voor de late arrivals. Wij hebben nummer B40, nou niet het mooiste plekje van de campground, maar het is maar voor één nacht.

's Avonds eten we bij de Tuolumne Meadows Lodge. Het duurt even voordat we aan tafel kunnen, maar dan worden we, party of two, opgeroepen, samen met een Amerikaanse familie van vier - vader, moeder en twee dochters, en two parties of one, twee Amerikanen die beide alleen reizen. De een is een visser, de andere een hiker. Je eet er met zijn achten aan een tafel en ik moet zeggen het is heel gezellig. Wel moet ik zeggen dat de Amerikanen altijd hun eigen taal zo slecht spreken, althans ze verstaan me niet altijd. (Oké, dit heb ik geleend van Mark Twain die hetzelfde over de Fransen zei.)

Tuolumne Lodge - voor het restaurant

De hiker en de familie van vier hebben vandaag allebei de Glen Aulin gelopen. En allebei zagen ze daar een baby-beer met een gele tag in zijn oor. Dat staat morgen ook op ons programma, niet de beer uiteraard maar wel de wandeling. De Amerikaanse familie heeft er in totaal zes uur over gedaan. Er staat ons morgen dus nog wat te wachten.