23 sept Estes Park - Denver

Het is vandaag onze laatste vakantiedag. Morgen vliegen we terug naar huis. Hoewel het ontbijt bij de prijs van het motel zit inbegrepen, laten we het deze keer zitten. We willen namelijk ontbijten bij The Egg & I. Dat hebben wij deze vakantie nog niet gedaan en we kunnen natuurlijk niet op vakantie naar Amerika gaan en niet de Egg & I bezoeken. Wel halen we bij het ontbijtbuffet van het motel nog even koffie, die we overgieten in onze thermoskan, en twee chocoladecakejes, dit voor onderweg.

We rijden daarna naar The Egg & I. Het is er erg druk en er is een behoorlijke rij wachtenden voor ons. Twintig minuten wachttijd zegt de dame van het restaurant. We gaan op een bankje zitten. Naast ons zit een Amerikaanse dame, die direct een gesprek met ons begint. Even later komt haar man er aan en ze stelt ons aan hem voor. "All the way from the Netherlands!" zegt ze. Als ze even later opgeroepen worden, vraagt ze of we samen met hen willen ontbijten. Het zijn toch plekken voor vier personen. Iedereen heeft er voordeel bij, zegt Sybil, zo heet ze. Het restaurant heeft geen twee lege plekken, wij hoeven niet meer te wachten en zij hebben gezelschap. De dame van het restaurant vindt het ook goed en streept ons van de wachtlijst af.

Marianne kiest het gerecht rechts op de foto: de autumn hash. Dat bestaat  uit "Hardwood-smoked bacon, sausage, fresh kale, house-roasted crimini mushrooms, onions, Cheddar and Jack on seasoned ranch potatoes, topped with two eggs any style, creamy hollandaise and fresh herbs". Het is maar dat u het weet.

Sybil en haar man Dave wonen in Phoenix maar brengen de zomer altijd in Estes Park door. Ze kennen dan ook veel personeelsleden en zorgen ervoor dat we een normale cream krijgen voor de koffie. Er liggen namelijk alleen maar cream cupjes met een smaakje (vanille, hazelnut, pumpkin) op tafel. Binnen de kortste keren weten we alles van Sybil en Dave. En van hun kinderen. En van hun werk. Ze werken als vrijwilligers - ze  zijn allebei al 78 jaar oud - bij het visitor center in Estes Park. Hun stacaravan waar ze hier in de zomer wonen, hebben ze gisteren voor de winter afgesloten en nu gaan ze weer terug naar huis. Net als wij sluiten ze hun verblijf af met een lekker ontbijt bij de Egg & I. Alleen als het eten opgediend wordt, is Sybil even stil. Om meteen weer verder te gaan: We are Christians. We beginnen voor de zekerheid maar niet over die oranje gek in het Witte Huis, zoals die andere dame uit Arizona (die van Canyon de Chelly) Trump noemde.

Als ze horen dat we vandaag naar Denver rijden, hebben ze nog wel wat tips voor ons. Allereerst over het Stanley Hotel dat we hier in Estes Park nog willen bekijken. Ze vragen daar 10 dollar parkeergeld als je je auto voor het hotel wilt parkeren, zegt Dave. "Ridiculous!" Niet doen, je moest gewoon naar de achterkant van het hotel rijden, daar kan je gratis parkeren en dan kon je zo via de achterkant het hotel binnen lopen." Ook moesten we als we door Nederland reden - de plaats in Colorado, niet ons land -  beslist de Merry-Go-Round aldaar bezoeken. Die was gebouwd door een Vietnam-veteraan. Toen hij in Vietnam gelegerd was, kreeg hij een muziekboxje van thuis opgestuurd met draaiorgelmuziek. Daar luisterde hij vaak naar en in zijn gedachten ontwierp hij - als afleiding van de oorlog - een complete draaimolen. Zijn voornemen was om ooit zo'n draaimolen met zijn fantasie-ontwerpen daadwerkelijk te bouwen. Dat heeft hij ook gedaan en we moeten het beslist bezoeken.

Na het ontbijt nemen we hartelijk afscheid van Sybil en Dave. Terwijl we staan af te rekenen, zien we Sybil al weer druk in gesprek met iemand anders. Sybil lijkt ons een heel sociaal iemand.

We rijden vervolgens naar het Stanley Hotel. Het was de inspiratie voor Stephen King's boek 'The Shining' dat later is verfilmd met Jack Nicholson. De filmopnamen vonden overigens niet bij het hotel plaats, dit in tegenstelling tot de opnames van de latere gelijknamige mini-tv-serie. Ons plan is om, zoals Dave adviseerde, ergens naar de achterkant van het hotel te rijden, maar we rijden blijkbaar verkeerd, want we komen toch uit bij de slagboom van het hotel. De slagboom staat echter omhoog en we kunnen zonder betaling bij het hotel parkeren. Blijkbaar loont het voor het hotel nu niet om bij de toegang een mannetje te zetten, maar als dat wel het geval is, denk dan aan de tip van Dave. We kijken even in het hotel rond.

De lobby van het hotel

Ga je vanuit de hotellobby een verdieping omlaag, dan kom je in een (gratis te bezoeken) tentoonstellingsruimte over de geschiedenis van het hotel. Je kan ook een rondleiding ($30) door het hotel doen, maar volgens Dave is dat zonde van het geld.

We verlaten daarna Estes Park en rijden via de Peak to Peak Scenic Byway naar Nederland. En net zoals de meeste Scenic Byways is ook dit een mooie weg.

Nog 20 mijl te gaan . Nederland. ligt dichterbij dan je denkt.

In Nederland parkeren we de auto en lopen we naar de Merry-Go-Round.

We gaan naar binnen en ik moet zeggen, het is een prachtige draaimolen met daarop vijftig uit hout gesneden dieren, waarvan er zo'n dertig stuks bereden kunnen worden. Scott Harrison - zo heet de Vietnam-veteraan; aan de muur hangen twee foto's van dienstmakkers van hem die in Vietnam sneuvelden - heeft bijna dertig jaar aan het project, dat hij de Carousel of Happiness noemt, gewerkt.

Scott Harrison aan het werk; een foto van een foto die in de carousel hangt

Voordat Harrison er aan begon had hij overigens nog nooit iets met houtbewerking gedaan, maar hij had er talent voor. Het ziet er allemaal prachtig uit. Het is een werkende draaimolen, een ritje kost twee dollar. De prijs wordt bewust laag gehouden want Harrison (en het dorp Nederland) vindt dat iedereen er plezier aan moet kunnen beleven. Een ritje hebben we niet gemaakt. Wel hebben we er even rondgekeken (en een donatie gegeven).

Het zijn niet alleen maar dieren op de draaimolen. Helemaal bovenin is ook een vrolijk meisje te zien. Dat beeld heeft Harrison gemaakt aan de hand van een foto die hij ooit eens zag van een heel blij meisje. Dat is volgens een informatiebord nu een volwassen vrouw die in Europa woont.

Als je in Nederland komt, stop er dan eventjes en bekijk het ding. (En daarnaast staat een picknickbank; handig als je bijvoorbeeld koffie en chocoladecakejes bij je hebt.)

Als we Nederland uitrijden, zien we aan de kant van de weg een hert staan. Oh, kijk een hert, zeg ik tegen Marianne. Even verder op staat er nog eentje, maar wacht eens even, dat is beslist geen hert, het is een moose oftewel een eland. Geen twijfel mogelijk, een vrouwtjeseland. Al die keren dat we in een nationaal park waren, waar elanden leefden, hebben we uitgekeken naar elanden en er nooit eentje gezien en nu rijden we Nederland uit en staat er eentje vlak naast de weg. Er zit een auto pal achter ons, dus we kunnen niet stoppen, en deze fotograaf had zijn camera weer eens niet paraat, dus een foto hebben we niet, maar weet dus, in Nederland lopen elanden rond.

De laatste 'attractie' die wij deze vakantie bezoeken is het Buffalo Bill Museum, dat bovenop de 'Lookout Mountain' in Golden, vlakbij Denver, staat. Als we in Golden aankomen, zien we een bord dat verwijst naar het museum. Het ligt boven op de berg en om daar te komen moeten we een weg met veel haarspeldbochten rijden. Het duurt eindeloos voordat we boven zijn.

De weg naar boven. Beneden ligt Golden.

In de verte is het centrum van Denver te zien.

Bovenop de Lookout Mountain ligt William Frederick Cody, beter bekend als Buffalo Bill, begraven. Ook is er een museum aan hem gewijd. Deze oud- buffalojager en verkenner voor het leger is vooral bekend geworden door zijn 'Buffalo Bill's Wild West Show' waarmee hij niet alleen door de Verenigde Staten toerde, maar waarmee hij ook in 1896 en in 1905 door Europa trok. Hij is ook de stichter van de stad Cody in Wyoming.

Je kan een interessante korte film over Buffalo Bill in het museum zien en er zijn allerlei vitrines met posters, krantenartikelen en andere 'informatie' over hem . Het is wel een grappig museum.

Ook loopt er een echte cowboy rond die op verzoek zijn kunsten op een paard laat zien.

Buffalo Bill ligt boven op de berg begraven. Over de plek van zijn graf is nog een hele strijd gevoerd. Het was de wens van Buffalo Bill om boven op Lookout Mountain begraven te worden, maar de stad Cody in Wyoming vond dat zij "recht hadden" op zijn graf. Omdat de mensen van Denver bang waren, dat zijn lichaam door de inwoners van Cody gestolen zou worden, heeft de stad Denver het graf zelfs nog een tijdje bewaakt.

Het graf van Buffalo Bill. Ook zijn vrouw ligt hier begraven

"Een tank bewaakt het graf"

Het is vervolgens tijd om naar ons hotel te rijden. We voeren in Here we go het adres in. Tot onze verbazing laat deze ons niet de kronkelige weg naar beneden rijden. Wat blijkt, als je vijf minuten de ander kant op rijdt, dan kom je bij de I70 uit. Wat??? We hadden ons dus die hele kronkelweg bergopwaarts kunnen besparen door van de andere kant naar het museum te rijden. Zoiets hebben wij weer.

Als we ons door de drukte van Denver hebben geworsteld en we bij ons airport-motel, de Comfort Suite zijn aangekomen - het is helemaal nieuw; op Google Earth zijn ze nog aan het bouwen, maar neem van mij aan dat het al afgebouwd is - ruimen we de auto leeg.

Terwijl ik bezig ben om alle rotzooi uit de auto te halen, komt er een busje bij het hotel voor rijden met daarin een bejaard echtpaar. Een kruier komt aanlopen om de bagage te halen. Als de achterklep open gaat, zien de kruier en ik een gigantische hoge stapel bagage in de auto. De auto is helemaal volgepropt. Elke centimeter opslagruimte is benut. Tot aan het plafond van de auto toe. "Wow" zeg ik.  "Amazing" zegt de kruier, waarvan je verwacht dat hij wel wat gewend is. Hij pakt zijn mobieltje en maakt er een foto van.

's Avonds is het nog een heel gedoe om alles weer in de koffers te krijgen. Uiteindelijk lukt het. De zon gaat onder en onze vakantie is voorbij.