zondag 18 augustus 2019

20 sept Leadville - Grand Lake


Vandaag willen we de Mineral Belt Trail in Leadville gaan fietsen. Omdat de fietsenverhuurwinkel in het dorp pas om tien uur open gaat, doen we het kalm aan. We ontbijten in het motel. Het zit inbegrepen bij de prijs (en die was, totdat ik met keihard onderhandelen bij de Super8 in Grand Junction een nog lagere prijs er uit sleepte, met 75 dollar de laagste prijs van onze vakantie). Meestal zijn de ontbijtruimtes van motels klein, maar bij de Silver King is dat niet het geval. Een ruime ontbijtzaal en om nog een pluspunt op te noemen: echt bestek en echte borden, geen plastic wegwerpbordjes. Dit in het kader van een beter milieu.

Het hotel kent ook een minpuntje: de wifi is er matig, althans in de kamer waar wij zitten. Onze kamer is overigens wel de kamer die het verst van de receptie af ligt, misschien komt het daardoor. Regelmatig raken we de verbinding kwijt en moeten we opnieuw verbinding zoeken. En als we het nu toch over onze kamer hebben, aan de wand hangen twee kunstwerkjes. Dat is niet zo bijzonder, maar wel opvallend is dat ze precies hetzelfde zijn. Maar daar zal vast wel een gedachte achter zitten.

Door de weerspiegeling is het niet helemaal goed te zien, maar ze zijn echt helemaal hetzelfde
Iets na tienen melden we ons bij de fietsverhuurwinkel. Rondom Ledville is een 9 mijl lang fietspad aangelegd dat voert langs diverse historische plekken uit de mijnbouwgeschiedenis alhier.



Marianne heeft het in 2017 samen met de jongste dochter al eens een keer gefietst. Ik vergezelde toen de oudste dochter in het dorp bij het bezoeken van allerlei vintage-winkels. Maar omdat veel espen hier nu geel verkleurd zijn, lijkt het Marianne leuk om het nog een keer te fietsen. We huren een tweetal mountainbikes bij Cycles of Life ($25 p.p. voor een dag) en gaan op pad. Volgens de dame van de fietsenwinkel kunnen we het beste de route met de wijzers van de klok mee fietsen. In het begin stijg je dan weliswaar direct al wat, maar aan het einde heb je dan een lekker lang stuk omlaag.

Bij de start
En de grote favoriet voor de tourzege demarreert meteen

Het peloton in achtervolging
We volgen het advies van de dame op en beginnen met het klimgedeelte. Dat valt eigenlijk wel mee. Misschien ben ik wel een heel goede wielrenner. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik best vaak stil sta - niet om uit te rusten; ho, ho, maar om de talrijke informatiebordjes te lezen die langs kant van het fietspad staan. Daar staan er gelukkig heel veel van.


Ik moet zeggen, het zijn interessante informatiebordjes die verhalen over het historie van de mijnbouw hier. Er komen roemrijke namen voorbij, zoals Leadville Johnny en zijn vrouw, de Unsinkable Molly Brown. Zij is vooral bekend van de Titanic. Zij hebben hier gewoond en hun rijkdom vergaard met een zilvermijn.


Zie hierboven Molly Brown op één van de informatieborden.

Nu is het zo dat ik de geschiedenis van Leadville Johnn en Molly Brown al ken, namelijk uit een boek over de Titanic dat ik ooit eens las. (Even tussen haakjes, dat boek - zie hier -  is werkelijk een prachtig boek. Ik kan het iedereen aanraden.)


Behalve informatieborden zijn er langs de kant van de weg ook allerlei restanten van de mijnbouw te zien.





Als u goed naar dit wagonnetje kijkt, dan kunt u onder de wagon drie spoorrailsen zien liggen. Daardoor was het spoor zowel geschikt voor smalspoor treinen alsmede voor breedspoortreinen.


Het mooiste aan het fietstochtje is de natuur. Heel veel aspen zijn hier al geel verkleurd en dat geeft een prachtig gezicht.





Kortom, wij zijn bijzonder in onze sas met deze natuur. Andersom geldt dat ook. De bewoners van Leadville zijn zelfs zo in hun sas met onze aanwezigheid dat ze een brug op het fietspad naar mij willen vernoemen. Het zal een grote eer voor ze zijn als ik deze brug wil openen en uiteraard ben ik daartoe bereid.


In totaal zijn we zo'n twee uur kwijt met het fietstochtje en de vele stops die we onderweg maken. Nadat we de fietsen hebben ingeleverd lopen we naar de galerie waar we gisteren waren. Ze zouden uitzoeken wat het kost om zo'n beschilderd raam van Jessica Vogel naar Nederland te verschepen. Dat blijkt 1030 dollar te kosten. Het kan ook zijn dat ze 1300 dollar zei, maar zo gauw we het woord duizend hoorden, stopten we met luisteren. Dat is meer dan drie keer zoveel als het kunstwerk kost. Dat gaat hem niet worden. Jammer maar helaas dus, want we vonden het wel een mooi ding. De dame van het atelier heeft er echter alle begrip voor. Dit komt dus niet bij ons aan de muur te hangen.


Na het bezoek aan de galerie, drinken we in een gezellig zaakje waar ik twee jaar geleden met de oudste dochter heb gezeten nog even kop cappuccino en verlaten dan Leadville op weg naar Grand Lake, een dorpje dat aan de westkant van het Rocky Mountain NP ligt. Daar aangekomen checken we in bij de Gateway Inn en rijden daarna naar de vlakbij gelegen Adam Falls om deze waterval te bekijken.



We zien een jong stel dat over de afzetting is geklommen om onverantwoorde dingen te doen. Eerst staan ze te zoenen - enfin, dat is niet zo onverantwoord - maar daarna gaan ze staande op de rand van de waterval kijken hoe diep die is.

De jongen had bijna een nieuwe vriendin moeten zoeken. Het liep nog gelukkig goed af.
Als we terug zijn bij de parkeerplaats aan de rand van het meer - dat toevallig net zo als de plaats Grand Lake ook Grand Lake heet - begint het heel hard te waaien. We worden helemaal gezandstraald en zo snel het kan zoeken we onze auto op.


We eten 's avonds in het restaurant van het hotel. Had ik al verteld dat het een duur hotel was, het duurste zelfs van onze vakantie, maar het was ook het enige hotel in Grand Lake dat nog een kamer vrij had. Een pianist zorgt voor een muzikaal onderhoud. Hij heeft een breed repertoire, van Adele tot Frank Sinatra.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten