4 sept Lone Pine - Amargosa Valley

Het Dow Villa Hotel is ideaal gelegen. Niet alleen liggen de twee beste restaurants op één minuut lopen ervan, maar schuin aan de overkant bevindt zich het Alabama Hills Cafe & Bakery, de beste plaats om te ontbijten in Lone Pine. En het mooie is dat pal daarnaast een laundry zit. We gooien om acht uur 's morgens onze was in de machine, kieperen er een lading muntjes in (elf stuks; voor mensen die houden van details) en lopen het eetcafé binnen. We hebben geluk, want er is nog plaats. Een aantal mensen na ons moet buiten wachten, zo populair is het.

Als we uitgegeten zijn, is de was klaar. Wel moeten we het nog drogen. Zes minuten voor een quarter. Uiteindelijk moeten we de droger vijf keer laten draaien - wel met telkens minder was er in. "Wat vind jij, is dit al droog?"

Terug bij de Dow Villa drinken we nog even een kop koffie in een soort patio en maken we nog even gebruik van het internet aldaar. Het is veel beter dan vroeger. Misschien waait het hier niet zo hard als in Lee Vining.

Uw auteur aan het werk.

Even later checken we uit en rijden naar het hoogtepunt van onze vakantie toe. Het letterlijke hoogtepunt althans, namelijk Mount Whitney, met 4421 meter het hoogste punt van de Verenigde Staten buiten Alaska om.
We parkeren de auto bij de Mount Whitney Portal. Het eerste wat we daar zien is een schitterende waterval. Uiteraard nemen we daar de nodig foto's van.

Daarna begeven we ons naar de trailhead van de Mount Whitney Trail, die voert naar de top van de berg. Wat, hebben jullie de Mount Whitney Trail gelopen???" zult u nu misschien zeggen. Jazeker!

De Mount Whitney trail

Maar voordat u nu "Wow!"zegt; we hebben de trail maar 200 meter gelopen. Toen zijn we al weer om gekeerd. We zijn niet gek. Wel kunnen we nu achteloos zeggen, als iemand het over de Mount Whitney Trail heeft, o ja, die hebben wij ook wel eens gelopen. Die 200 meter is een detail dat er dan niet toe doet en ook niet vermeld hoeft te worden.

Als we deze trail er op hebben zitten, rijden we van de Mount Whitney Portal weer terug naar Lone Pine.

Als we zo goed als beneden zijn, laten we de afslag naar de Movie Road in de Alabama Hill letterlijk links liggen  - die hebben we al een keer gereden - maar slaan we nog even rechtsaf de Horseshoe Meadows Road in. Dat is een loop die ook langs wat mooie rotsen komt. De plattegrond van de weg staat op de muur van het eetcafé.

Op een gegeven moment zien we een bord langs de kant van de weg staan, dat een 'point of historical interest' aankondigt.

Benieuwd wat het is, stoppen we en lopen naar de plaats toe. Wat zou het zijn? Een veldslag? Een bezoek van een president? Maar nee, het blijkt de plaats te zijn waar in 1938 de film Gunga Din met Cary Grant is opgenomen.

Ik heb nog nooit van Gunga Din gehoord, maar ik snap wel waarom ze hier opgenomen hebben. Het is er zeer mooi.

We vervolgen onze weg en belanden even later per ongeluk in een soort buitenwijkje van Lone Pine. (Dat kwam omdat deze navigator Marianne weer eens de verkeerde kant opstuurde.) Het is een wonderlijke plek om te wonen, zo buiten Lone Pine in de wildernis. Het zijn ook wonderlijke huizen.

Daarna keren we terug naar Lone Pine en gaan nog even op zoek naar de Pioneer Cemetery, een begraafplaats waar de eerste bewoners van Lone Pine uit de negentiende eeuw begraven liggen, die sneuvelden in een oorlog met de indianen. Het blijkt een volkomen overwoekerde begraafplaats te zijn. de oudste graven die we zien stammen uit 1875. (Maar zo te zien zijn de grafstenen ooit eens vernieuwd.)

We verlaten daarna Lone Pine en rijden Death Valley in.

Op een gegeven moment vallen er zelfs enkele regendruppels op onze auto

Onderweg stoppen we nog even bij het Father Crowley Point, maar het is veel te warm om daar lang rond te hangen. Er vliegen daar wel eens straaljagers van de Amerikaanse luchtmacht rond om te oefenen. Vorige maand stortte er eentje neer. De piloot kwam om het leven en zeven Franse toeristen die er stonden te kijken, raakten door de rond vliegende brokstukken gewond.

Als we naar Furnace Creek rijden, rijdt er voor ons een grote wagen die een hoop stof veroorzaakt. Op de een of andere wijze verplaatst hij - er hangt iets voor - een hoop lucht dat van alles omhoog en opzij blaast. Als hij op een gegeven moment afslaat, zien we wat voor een soort wagen het is, het is een sneeuwschuiver. Ik herhaal het maar even, een sneeuwschuiver in Death Valley in de zomer. Hij was overigens niet aan het schuiven. Geen idee waarom hij hier reed, wellicht een uitvloeisel van het milieubeleid van Trump.

Een sneeuwschuiver in Death Valley aan het werk. 

Ook wonderlijk waren de twee jongens die hier in de hitte op de weg aan het hardlopen waren, begeleid door een auto. Het was inmiddels 48 graden volgens de thermometer in onze auto.

Als we bij Furnace Creek af willen slaan, doen we dat een afslag te vroeg - net zoals de auto achter ons die ons braaf volgt. Het is de afslag naar de campground. Ik verwacht met dit weer geen bordje Full te zien - eerder een bordje Fool - maar er is zelfs helemaal niemand, ook niet in het hokje. We keren en rijden naar het Visitor Center, waar we onze annual pass laten zien en we de plattegrond en het blaadje van het park krijgen. De thermometer van het Visitor Center - het ligt op 58 meter onder zeeniveau - geeft een temperatuur aan van 124 graden Fahrenheit, dat is liefst 51 graden Celsius, behoorlijk warm dus.

Een temperatuur van 51 graden voor begin september is best hoog. Het is ook hoger dan de 118 graden Fahrenheit  (= 47 graden Celsius) die de meter in onze auto aan geeft. Oké, dat is ook nog hoog. Maar wie goed naar bovenstaande foto kijkt, ziet een briefje op de grond geplakt.

Zie je wel, er is helemaal geen sprake van klimaatopwarming, zou Trump zeggen. Fake news, de thermometers van de wetenschappers deugen gewoon niet.

Daarna gaan we op weg naar het letterlijke dieptepunt van onze reis, Badwater in Death Valley (83 meter onder zeeniveau.) het leek mij wel aardig om op één dag zowel het hoogste punt van Amerika (buiten Alaska om) alsmede het laagste punt van Amerika te bezoeken. Volgens Marianne was dat een volkomen zinloze actie en daar heeft ze eigenlijk wel gelijk in, maar we hebben het toch maar mooi gedaan..

Dit is bad water; in de Engelse betekenis van het woord uiteraard;

De man

en zijn flesje water

We keren na het bezoek aan Badwater terug naar Furnace Creek en bezoeken daar nog even de winkel. Sinds ons laatste bezoek hier is er het nodige verbouwd. De verdampers hadden we ook nog niet gezien hier.

Daarna vervolgen we onze weg naar Zabriski Point.

Het is inmiddels al zes uur en tegen de tijd dat we bij ons hotel, de Long Street Inn & Casino in Amargosa Valley komen begint het al te schemeren. Er zit weer een dagje op.