zondag 18 augustus 2019

8 sept Escalante - Capitol Reef


Wie haast heeft, kan beter niet in het restaurant gaan eten waar wij ontbeten. Het is hetzelfde restaurant waar wij gisteren hebben gegeten en dat bij het motel hoort. Een stel na ons dat na tien minuten nog geen menukaart kreeg, stapt maar weer op en ook bij ons duurt het allemaal best wel lang.

Als het ontbijt eindelijk komt, ontbreken de worstjes. Maar, zo legt de juffrouw van de bediening uit, ze staan niet op de rekening. Nee, natuurlijk niet, ze zaten in de prijs van ons standaardontbijt inbegrepen. Even later - nou ja, heel wat later; de rest van het ontbijt hebben we al op - komt een jongen een schaaltje brengen met daarop twee worstjes. Hij ziet onze lege borden en bestek en zegt, zal ik die vast al meenemen? Nou nee, we willen de worstjes nog wel op eten. Voor wat betreft de fooi die we hebben gegeven, laat ik het zo zeggen, het is niet zo dat het personeel ter plekke massaal ontslag heeft genomen en op wereldreis is gegaan.

Is het nou erg dat het allemaal wat langer duurde? Normaal gesproken niet - vakantie - maar vandaag willen we de trail naar de Lower Creek Falls lopen en het aantal parkeerplaatsen bij de trailhead is beperkt, een stuk of twintig, en die willen soms snel opvullen. Gelukkig vandaag niet, want als we om half tien bij de parkeerplaats aankomen is maar de helft bezet.

Vier jaar geleden waren we hier ook, maar toen barstte er opeens - terwijl wij onderweg op de trail waren en we bijna bij de waterval waren - een gigantisch noodweer los, waardoor er allemaal takkken, stenen en modder met het water van de waterval in grote hoeveelheden omlaag werden gevoerd. Hierop trad de kreek buiten zijn oevers en ontstond er eigenlijk best een best gevaarlijke situatie. We moesten toen snel omkeren. Van de waterval hebben we toen één seconde iets gezien. Ik had toen net tijd om van een afstandje één foto van de modderstroom te maken en toen was het snel wegwezen geblazen.

Zo zag de waterval er in 2015 uit.
Vandaar gaat deze wandeling daarom in de herkansing. De weersverwachting is gunstig en we lopen de hele wandeling in het zonnetje. Dat heeft ook een nadeel, want het is er daardoor erg warm. Ook lopen we regelmatig door mul zand en daarnaast is het af en toe ook nog eens een op en neergaand pad. Gelukkig staat er ook heel wat moois tegenover. Het is namelijk een erg mooi pad en de waterval, die we na zo'n anderhalf uur lopen bereiken, is werkelijk schitterend. Deze behoort tot de top tien van watervallen in Amerika die wij hebben gezien.



Dit is wat we zagen toen we bij de waterval aankwamen. Vergelijk dat eens met de foto van de waterval in 2015.




We hebben zo'n drie kwartier bij de waterval gezeten. Niet alleen was de waterval heel mooi om te zien, maar het is er ook heerlijk koel. Druk is het er beslist niet, zo'n mannetje of tien. Dat was een week eerder wel anders, zo vertelde een jongen, die er met een prikker en een afvalzak in de weer was om afval te verzamelen. Een week eerder op Laborday, stonden de mensen (een paar honderd) hier schouder aan schouder, zo vertelde hij. (Waar die toen allemaal de auto hebben geparkeerd, mag Joost weten.)

Ze hadden allerlei afval achtergelaten en hij - iedereen is vrijwilliger zei hij - ruimde dit op. Ik complementeerde hem met zijn werk. Het was niet niks vond ik, om hier in de hitte helemaal heen te lopen om daarna andersmans rotzooi op te ruimen. "Laat niet als dank, voor 't aangenaam verpoozen, den eigenaar van't bosch, de schillen en de doozen", zo adverteerde de ANWB al in 1926.

De ANWB-poster uit 1926

Hier is de jongen aan het werk die de rotzooi van anderen opruimde

Over de terugweg doen we ook zo'n anderhalf uur. Terug bij de parkeerplaats - hij is nu iets voller - lunchen we en rijden daarna naar het Kiva Koffiehuis, waar we ook een rocky brownie kopen voor Bert en Saskia, twee mensen die we op een Amerika-forum hebben leren kennen, en waarmee we vanavond op de Fruita-campground in het Captitol Reef NP hebben afgesproken.
Maar voor het zover is , moeten we eerst nog een stuk van de SR 12 rijden. Dat is beslist geen straf. Deze weg in Utah geldt als één van de mooiste wegen van Amerika.





De weg is deels een open range. Je moet dus niet verbaasd zijn als je dit naast de weg ziet lopen. Wel even opletten dus.

Volgens de man van het information center in Torrey waren dit espen. Het zou  nog drie weken duren voordat ze verkleurden. Hier zijn we dus te vroeg voor de herfstkleuren.

In Torrey tanken we. Daarna rijden we door naar de Fruita-campground in Capitol Reef NP.

De weg tussen Torrey en Capital Reef NP
We hebben plaats 28 op de B-loop. Deze plek hebben we een paar maanden geleden al gereserveerd. Je moest toen bij het reserveren direct een plek uitkiezen -geen idee natuurlijk wat een goede plek was en om een heel verantwoorde keuze te kunnen maken, heb ik toen even op YouTube naar een filmpje gekeken van een jongen die fanatiek over de camping fietste, terwijl hij ondertussen alle plekken filmde en van commentaar voorzag. Plek 28 is een goede plek, begreep ik uit het filmpje en voila, de keuze was gemaakt. (Eerlijk gezegd heb ik nu geen flauw idee meer wat voor een soort plek het was, maar hij valt niet tegen.)

Onze plek B28 gefotografeerd vanaf de tegenover liggende plek.
Voordat we de tent opzetten, lopen we eerst even naar de plek waar volgens de whatsapp Bert en Saskia staan. Ze blijken er al te zijn en we worden hartelijk ontvangen. We gaan daarna terug naar onze plaats om de tent op te zetten en keren vervolgens terug voor het avondeten. Ze zijn zo aardig geweest om ons uit te nodigen voor het eten.

Ze hebben geen menukaart, dus was het eten wat de pot schafte en ik mag wel zeggen, die pot smaakt heel erg lekker. Het heet schaapsherder of zoiets geloof ik, ongetwijfeld een geheim familierecept - nou niet echt geheim, want ze verklappen direct wat er zin zat. Ik moet zeggen, het smaakte me goed. Daarna volgt er nog een overheerlijk toetje met verse, door Saskia op de campground geplukte, perziken. Ik kan restaurant Bert & Saskia dan ook van harte aanbevelen. Ze zijn niet voor niets de nummer 1 op Tripadvisor van de top 10 restaurants op de campground van Fruita.

Er volgt nog een gezellige avond. Bij het afscheid demonstreert de eeuwig jonge Bert nog even hoe hij met een druk op de knop van de afstandsbediening automatisch de achterklep van hun huurauo open kan laten gaan. Wij hebben ook zo'n knop maar als je daar op drukt, gaan er alleen maar rode lampjes aan en moet je de achterklep nog steeds handmatig op tillen. Waarschijnlijk dienen die rode lichtjes er toe om andere mensen er op te attenderen dat wij geen automatisch omhoog gaande achterklep hebben.

Anyway, wij vinden het in ieder geval een heel geslaagde avond. Of zij dat ook vinden, of dat ze blij waren dat we eindelijk opstapten, kunt u ongetwijfeld op hun eigen blog lezen en dat kunt u hier vinden: www.reizenmetenzondertent.com.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten