zondag 18 augustus 2019

9 sept Capitol Reef

We zijn vroeg op. Terwijl we zitten te ontbijten, loopt een kolonie kalkoenen ons tentje voorbij. Ze zijn op weg naar één van de boomgaarden. Het is blijkbaar een vast ochtendritueel van de beesten en ze trekken zich van de mensen op de camping niks aan.


Na het ontbijt rijden we naar de SR 24 die dwars door Capitol Reef NP loopt en stoppen daar bij het beginpunt van de Grand Wash Trail. Dat is de laatste trail in het park die valt onder de categorie easy/moderate die wij hier nog niet hebben gelopen. We parkeren de auto en lopen naar het begin van de trail. Althans, dat was de bedoeling, maar waar is het begin van de trail? Dat vragen wij ons niet alleen af, maar ook een Amerikaans echtpaar dat ook op zoek is naar het beginpunt van de 2,2 mijl (one-way) lange trail.



Opeens heeft Marianne een briljante ingeving - wat ben ik toch met een slimme vrouw getrouwd. De trail heet natuurlijk niet voor niets de Grand Wash trail. We moeten gewoon door de droge rivierbedding lopen. Zo gezegd zo gedaan. (Als het hard geregend heeft, is dit overigens niet zo'n goed plan, dan stroomt er water door de wash.)

Je kan deze trail op twee manieren lopen. Van het begin naar het einde of van het einde naar het begin. Maar in dat laatste geval is het einde het begin. Snapt u het nog? Johan Cruijff zei eens: als ik wilde dat u het snapte, had ik het wel beter uitgelegd. Oké, toch een poging hiertoe. Wat ik wilde zeggen is dat je de trail ook aan het andere einde van de trail - dat einde ligt in het park en is te bereiken via een dirtroad-  zou kunnen beginnen. Halverwege komen deze twee "trails" elkaar dan uiteraard tegen. Het midden is ook het punt waar de canyon op zijn smalst is en waar de trail dan ook om bekend is.

Omdat we redelijk vroeg zijn, ligt de trail nog deels in de schaduw. Dat is wel lekker lopen. We vinden het een mooie trail. Overal in de canyon zie je de effecten die wind en regen hebben uitgeoefend op de wanden van de canyon. Er zitten dan ook veel gaten in de wand, het effect van water en wind.




Op een gegeven moment wordt de canyon nauwer. We twijfelen echter wel een beetje of dit nou het smalste deel van de canyon is, zo heel erg smal is het nou namelijk ook weer niet.


Nou nee, denken we, dit is het nog niet, waarschijnlijk wordt het verderop nog wat nauwer en we stappen daarom stevig door. Totdat we opeens - we zijn dan zo'n vijf kwartier onderweg - auto's in de wash zien staan. Huh? Hoe komen die auto's hier in de wash terecht?



Wat blijkt, we zijn al bij het einde van de trail, weet u het nog, dat andere begin. We hadden absoluut niet door dat we al zo ver waren. Na een kleine rustpauze keren we om en lopen dan weer terug richting onze auto, die geheel conform de nieuwe auto-voorschriften van president Donald Trump tegenwoordig op kleur moet worden geparkeerd. Onze auto staat uiteraard in het vak voor rode auto's. De boetes zijn hoog, dus iedereen houdt zich aan de voorschriften.


We rijden terug en stoppen bij de picknickplaats vlakbij het Gifford huis voor onze lunch. Op het menu staat een rabarber-pie, gekocht in het Gifford Huis. Helaas is echter een deel van de warme rabarbersaus van het taartje afgelopen, omdat een zeker iemand - en dat was niet Marianne - de taart niet rechtop heeft gehouden.



Daarna rijden we een stukje over de SR 24 richting Torrey. Marianne is op zoek naar een nieuwe profielfoto voor de wandelingen in Capitol Reef NP voor haar wandelsite. Ze maakt een aantal panorama-foto's, maar het valt niet mee om tot het perfecte plaatje te komen. Het zou zoiets kunnen worden als hieronder, maar misschien ook niet.


Iets voor vijven zijn we terug bij het Visitor Center om een deel van de Sulphur Creek trail te lopen. Dat is een wandeling van een halve dag, waarbij je over en naast de Sulphur Creek loopt en waarbij je met allerlei atletische toeren drie watervallen moet passeren. Een paar dagen geleden stond er nog een alert op de NPS-site voor deze wandeling. Doordat het flink geregend had, was het water erg gestegen en moest je delen zwemmend afleggen. Daarbij waren gewonden gevallen, vermoedelijk doordat mensen de rotsen onder water niet konden zien.

En die trail gingen wij lopen? zult u misschien zeggen. Jazeker! Alleen was het nu zo dat het water al weer flink gezakt was en ook gingen wij alleen het laatste makkelijke stuk lopen (en dan nog in omgekeerde volgorde) - het deel dat loopt van het Visitor Center tot aan de laatste (de derde) waterval. Nu geldt dat je grote delen van deze trail door het water loopt. Dus je moet wel schoeisel hebben dat hier tegen kan. Marianne had teva's, ik moest me behelpen met slippers maar dat ging heel goed.





Op een gegeven moment komen we een drijfnatte Amerikaan tegen. Hij heeft de hele trail van begin tot het einde gelopen en toen hij bij de derde waterval was aangekomen, heeft hij zich maar omlaag laten glijden. (Je kan hem omzeilen door over wat rotsen te klimmen.) De derde waterval - voor ons dus de eerste - is voor ons het punt om weer om te keren en terug te gaan.



Op het deel waar wij liepen, komt het water niet hoger dan onze enkels, een eerlijk is eerlijk, het is erg lekker om hier in de warmte door het water te lopen. Het is een echt koele, coole wandeling.

's Avonds eten we weer bij Bert en Saskia. Ze hebben ons wederom uitgenodigd. Nu zult u misschien zeggen, hadden jullie hen niet moeten uitnodigen? Ja natuurlijk, maar wij hebben geen kookspullen bij ons - we boden nog aan om in Torrey te gaan eten - , maar zij boden aan om opnieuw te koken. Even weigeren natuurlijk, maar niet zodanig dat ze hun aanbod zouden intrekken.

Deze keer hebben ze iets met tonijn gemaakt en Bert vraagt of ik wel van vis hou. Marianne vindt dat heerlijk, maar ik zit opeens met Rob's-dilemma. Ik zal dat even toelichten. Rob is een vriend van ons die toen hij jong was en voor het eerst kwam eten bij de ouders van zijn vriendin  - al jarenlang nu zijn vrouw - de vraag van zijn toekomstige schoonmoeder kreeg voorgelegd of hij van zuurkool hield? (Dat was het eten wat zij had klaargemaakt.) Hoewel hij dat niet zo lekker vond, zei hij dat hij dat heerlijk vond - het was de eerste keer dat hij bij de ouders van zijn vriendin op bezoek was. Het gevolg was echter dat elke keer dat hij er op bezoek kwam en mee at, hij zuurkool kreeg voorgezet. Immers, Rob vond dat toch zo lekker!

Even aarzel ik daarom en zeg dan heel zachtjes dat ik niet zo'n grote visliefhebber ben. Ik weet het, ik weet het, ik had gewoon lekker moeten zeggen. Bert en Saskia zijn echter zo gek om voor mij nog iets anders klaar te maken.


Al met al kan ik rustig zeggen, komt u Bert en Saskia tegen op een camping (of elders) laat u uitnodigen! Ze koken niet alleen lekker, ze zijn ook nog eens aangenaam gezelschap om de avond mee door te brengen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten