29 aug Pacific Grove - Big Sur

Hoewel de muren van het hotel fluisterdun, herstel flinterdun, zijn - en we de buren goed kunnen horen - slapen we allebei goed door. We hebben dan ook geen last van onze buren. Waarschijnlijk zullen ze dat niet van ons zeggen, want toen ik midden in de nacht naar het toilet moest en probeerde dit zo zachtjes mogelijk te doen, liet ik de deksel van de wc per ongeluk vallen en dit gaf zo'n klap dat dit minstens vijf kamers verderop te horen moet zijn geweest, maaar net zoals gisteren zit ik nu wederom in de categorie 'too much information'.

We maken op onze kamer zelf een ontbijtje klaar en lopen dan naar 'Adventures by the sea' waar we fietsen huren. Voor een halve dag betalen we 25 dollar p.p. De jongen van de verhuur vraagt of we er helmen bij willen hebben. Als we dat niet willen, dan moeten we allebei uitgebreid schriftelijk verklaren dat we hier vrijwillig vanaf zien. We besluiten om de helmen er maar bij te nemen. Is misschien ook wat veiliger voor die delen van de weg waar geen apart fietspad is.

Het plan is om een deel van de 17-Mile Drive te fietsen. Als fietser mag je daar gratis op - scheelt deze Hollanders toch maar weer mooi $10,50 - dat is het bedrag wat je per auto aan tol moet betalen. Maar voordat we naar de 17-Mile Drive fietsen, rijden we eerst nog een stuk langs de kust bij Pacific Grove. In zee zien we in de verte enkele "walviskijkbootjes" die op zoek zijn naar walvissen en dolfijnen. Op een gegeven moment zie ik vlak in de buurt van één van de boten een zwart puntje boven water uitkomen, maar de afstand is zo groot dat ik ondanks mijn kijkertje dat acht keer vergroot niet kan zien wat het is. Misschien is het wel een telescoop van een Noord Koreaanse onderzeeboot. (Daar zal Trump van opkijken!)

Uw walvissenexpert voor u aan het werk

Op het punt waar wij staan te kijken, staat ook een wat oudere Amerikaan - van onze leeftijd dus - in de verte te turen. Hij heeft een fototoestel met een zeer grote telelens bij zich. Zo groot dat ik vermoed dat als hij met die lens naar een walvis kijkt, het beest de lens zelfs in zijn rug voelt. De walvissen zitten vandaag wat verder weg, zegt hij en hij wijst naar de boten in de verte. (Als je wilt weten waar de walvissen zich bevinden, dan moet je kijken waar de whalewatch boten varen.)

Soms komen de walvissen dichter bij de kust, vertelt hij. Hij woont in de buurt en fietst regelmatig naar dit punt toe. Hij pakt zijn mobiel er bij en laat vervolgens wat foto's zien die hij hier had genomen. Wow, dat ziet er spectaculair uit! Ze springen hoog de zee uit. Nu kan ik u hier mijn zwarte stipje laten zien, maar ik zou u ook hier één van zijn foto's kunnen laten zien. Ik was zo brutaal om te vragen of ik één van zijn foto's hier mocht plaatsen en de man, Lawrence Gay geheten, was zo vriendelijk mij toestemming hiervoor te geven, mits ik de foto niet commercieel zou gebruiken. Hij stuurde de foto ter plekke op. Bij deze dus de foto van Lawrence Gay waarbij uiteraard alle copyrights bij hem liggen.

Walvissen bij Pacific Grove; kopierecht Lawrence Gay; USA; Whales at Pacific Grove; Copyright Lawrence Gay, USA

Als je op het plaatje drukt en de foto vergroot, dan zie je zelfs vissen die mee omhoog worden gezogen. Mijn foto van het zwarte stipje in de verte zag er bijna net zo uit, maar toch iets minder.

Ik vraag hem of hij professioneel fotograaf is. Dat is hij niet, maar de media maken wel gebruik van zijn foto's. Hij weet veel over de natuur te vertellen. Zo wijst hij op een aalscholver die zijn vleugels staat te drogen. Dat moeten ze zo'n beetje na elke duik doen. Als ze het niet doen, zo vertelt hij, dan zijn ze te zwaar en zullen ze zinken. Als we weer verder gaan, geeft hij ons nog wat tips voor onze fietstocht mee. Kijk dat is nog eens een aardige man en nadat we hem bedankt hebben, vervolgen we onze weg naar de 17-Mile Drive.

In 1988 hebben we deze route ook al eens gereden - maar dan per auto - en eigenlijk is er niet zo veel veranderd. Nog steeds is er die merkwaardige mix van een schitterend kust met golfbanen. Zoiets verzinnen alleen Amerikanen. Zie hier enkele foto's die we tijdens de vele stops hebben gemaakt.

We fietsen niet het hele rondje, maar korten de route na de 'Lone Cypres' wat in en fietsen daarna weer terug naar Pacific Grove.

Al met al duurt onze fietstocht inclusief de nodige stops zo'n vierenhalf uur. Aangezien we de fietsen maar voor een halve dag gehuurd hebben, moeten we 10 dollar extra betalen. Van die $10,50 die we ons aan entree bespaard hebben, blijft aldus nog maar 50 cent voordeel over.

Nadat we bij een strandkraam een heel smakelijke burger hebben gegeten, lopen we nog even Pacific Grove in. Het is een leuke plaats met schitterende huizen met veranda's, maar dat is niet de reden dat we Pacific Grove in lopen.

De reden is dat Marianne gisterenavond toen we uit eten waren (Thais) in de etalage van één van de winkels een rode schoen zag liggen, waar ze al zo'n dertig jaar naar op zoek was. Ooit had ze een dergelijk exemplaar bezeten, maar later kon ze  nooit meer zo'n type schoen vinden en hier lag hij dus in de etalage van een kledingwinkel. "En hij stond overal zo goed bij" zei ze nog. Ik denk altijd, een schoen is een schoen, maar dat schijnt dus niet zo te werken.

Binnen in de winkel vraagt Marianne naar de rode schoen. De verkoopster haalt hem uit de etalage en vraagt wat voor maat Marianne heeft. Ze noemt deze en hoewel er geen maat in staat, denkt de verkoopster dat de schoen wel zal passen. "Wie de schoen past, trekke hem aan" en inderdaad hij past. Nu dachten wij nog in onze onschuld dat als de schoen niet paste dat er dan wel een andere passende maat in de winkel zou zijn, maar wat wij in eerste instantie niet door hebben, is dat het een 'vintagewinkel' is . De schoen in de etalage is het enige exemplaar van dit type en het toeval wil dat het Marianne's maat is. Dit kan je bijna geen toeval meer noemen. Dertien dollar kosten de schoenen slechts en daar gaat nog twee dollar korting af - geen idee waarom - en vervolgens komt er nog een dollar en twee centen tax bovenop en dan is Marianne voor 12 dollar en twee centen de trotse eigenaar van een stel rode schoenen die dertig jaar geleden in de mode waren.

Na deze succesvolle aankoop lopen we terug naar ons motel. We hadden al uitgecheckt, maar mochten er onze auto tot na de fietstocht laten staan.

Ons hotel aan de kust

We rijden vervolgens naar Pfeiffer Big Sur State Park, waar we twee nachten met onze tent op de campground staan. In 1988 stonden we hier ook al, maar ik zou ons toch niet echt 'regulars' hier noemen. Onderweg maken we echter eerst nog een toeristische stop en wel bij het Point Lobos State Park. Hier heb je een woeste kust met allerlei inhammen. We hebben daar enthousiaste verhalen over gelezen.

Als eerste stoppen we bij Whales Cove. Het lijkt Marianne een goed idee om een korte broek aan te doen en als ze die aan heeft, kunnen we op weg. We lopen naar een trail en het eerste wat we daar zien, is een waarschuwingsbord voor Poison Oak. Dat is een plant die voor allerlei heel vervelende huidirritaties kon zorgen. Die korte broek is dus niet zo'n goed idee.

Poison Oak kennen we van onze favoriete tv-serie: NCIS, vooral die met very special agent Antonio di Nozo. Hij en zijn mede-agent McGee komen een aantal keer met het plantje in aanraking en dat geeft verschrikkelijke jeuk. Poison Oak is goed te herkennen, het heeft drie bladen per groep. 'Leaves of tree, let it be' luidt het waarschuwingsrijmpje. Zie hier een foto van het plantje.

De aanwezigheid van de plant maakt de wandelingen hier echter - we bezoeken ook nog de Cypress Cove en de China Cove -  toch wat minder, ook al is de kust mooi.

We rijden daarna door naar onze camping, checken in, zetten de tent op, fluitje van een cent.

Altijd handig om een technisch aangelegd iemand op vakantie mee te hebben

's Avonds eten we in de Lodge van het Pfeiffer Big Sur SP. Er zit haast geen mens en na het eten begrijpen we waarom hier niet veel mensen komen eten. Dat van Marianne is veel te scherp en dat van mij houdt ook niet over. Na het eten vermaken we ons nog even in de lobby, waar ik dit verslag bij elkaar verzin en Marianne een Sudoku maakt. En dan is het in het donker richting tent lopen. Gelukkig is deze voormalige padvinder - oké, dat was ik maar drie weken lang - zo verstandig geweest om een zaklantaarn mee te nemen en om even na tien uur liggen we al in in onze tent. Morgen weer een nieuwe dag.