6 sept St. George - Cedar Breaks NM

Ik word 's nachts wakker en zie op de wekker dat het pas drie uur is. Als ik naar het raam kijk, waar een rolgordijn voor hangt, zie ik af en toe in de verte ufo's voorbij vliegen. Lichtgevende voorwerpen met gele en rode lichten aan de uiteindes. Na een tijdje dringt het tot me door dat het geen ufo's zijn, maar auto's die midden in de nacht in de verte op de I15 rijden.

Bij het ontbijt bak ik - Heel Holland bakt - een wafel. Hij smaakt goed. Hiermee zou ik best wel eens meesterbakker van de week kunnen worden. Nadat we uitgecheckt hebben, rijden we naar het benzinestation naast het hotel en gooien de tank vol. Met $2,95 per gallon is het tot nu toe de laagst door ons betaalde prijs. (De hoogste prijs tot nu toe bedroeg $4,05 per gallon). Vervolgens stellen we de here we go app in op Snow Canyon State Park. Het ligt op zo'n twintig mijl rijden van St George.

Bij de ingang betalen we de tien dollar entree. We krijgen een foldertje mee, waarin ook staat wat je moet doen als je een schildpad op de weg ziet lopen. Je moet eerst je auto veilig aan de kant zetten, langzaam de schildpad benaderen en kijken welke kant de schildpad op loopt, daarna hem voorzichtig optillen en hem aan de overkant van de weg zetten in de richting waarin hij aan het lopen was en dan moet je hem ook nog rapporteren.

We rijden naar de parkeerplaats waar de Hidden Pinyon Trail begint. In het begin moet je je op deze trail langs wat rotsen zien te wurmen. Ik doe net alsof ik lenig ben en het lukt. Daarna loopt het makkelijker. Voor 25 cent hebben we een foldertje gekocht met informatie over allerlei natuurzaken die je onderweg ziet. De eerste zaken lees ik nog voor, maar aangezien Marianne andere ideeën heeft hoe je bepaalde Engelse woorden uitspreekt, geef ik maar snel het foldertje aan haar en mag zij de gids zijn.

Hier moet je je even door heen wurmen

Als we bijna bij het einde van de trail zijn, komen we een Amerikaan tegen waar we mee aan de praat raken. Hij raadt ons aan om even van de door onze voorgenomen route af te wijken en een zijpaadje in te lopen. Het is even klimmen maar het leidt naar een viewpoint waar je werkelijk prachtige uitzichten hebt over het park.

Even de overlook links mee nemen is het advies.

Het blijkt een goede tip te zijn. Als we weer beneden zijn, komen er toevallig twee Amerikanen aan, aan wie gelijk deze tip ook door geven. Zegt het voort, zegt het voort. Zij besluiten daarop ook naar het viewpoint te lopen.

 Indiana  Martin Jones bekijkt het uitzicht

Versteende zwarte reuzekikker

Daarna staat de trail over de Petrified Dunes op het programma. Je loopt daar over grote rode rotsen.

Als we een stukje onderweg zijn, roept Marianne opeens dat de zool van haar linkerschoen aan het loslaten is. Ai, ze probeert het nog even, maar er valt echt niet mee te lopen. Hij bungelt er gewoon bij. (Meestal ben ik degene die tijdens een wandeling er bij bungelt, maar nu is het dus haar zool.) We besluiten daarom om te keren en terug naar de auto te lopen.

Zul je altijd zien. Heb je tien jaar garantie, en dan gebeurt na tien jaar en een dag dit.

Je kan heel hoog komen, maar met een kapotte schoen is dat te hoog gegrepen voor ons.

Na een tijdje valt de hele zool er zelfs af. Ze kan echter nog wel verder op de binnenzool - heet dat zo? - lopen. En dan gebeurt er iets wonderlijks. Ook de rechterzool laat opeens los. Ze heeft deze wandelschoenen al zo'n tien jaar en opeens, binnen tien minuten van elkaar, laten beide zolen los. Je leest zoiets wel eens over oude mensen die binnen een half uur van elkaar dood gaan. Nou, dat blijkt dus ook voor wandelschoenen te gelden.

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de producent van de zool een garantietermijn van exact tien jaar op de zool aan de schoenenfabrikant heeft gegeven.. Gemiddeld tien jaar op de zool? zal de schoenenproducent wellicht gevraagd hebben. Nee, exact tien jaar. Geen dag meer en geen dag minder. Maar hoe het ook zit, op deze schoenen kan voorlopig niet meer gelopen worden. Gelukkig heeft Marianne nog andere schoenen bij zich waarop ook gewandeld kan worden, en nee, daarmee bedoel ik niet de rode schoenen die ze in Pacific Grove heeft gekocht.

Onze rijdende schoenendoos

We gaan vervolgens op weg naar het Visitor Center van het Kolob Canyon gedeelte van het Zion National Park. Via de I15 is het een klein stukje rijden.

De I15 North

Aangekomen bij het Visitor Center in Zion NP (het Kolob gedeelte) maken we gebruik van een in de schaduw gelegen picknicktafel bij het Visitor Center voor de lunch. De maaltijd bestaat deze keer uit wat boterhammetjes, rauwkost en een yoghurtje. Allemaal heel verantwoord dus.

Daarna gaan we op weg om de Taylor Creek Trail te lopen. Vanaf het Visitor Center is het zo'n twee mijl rijden naar het beginpunt van de trail.

Kent u het liedje 'Many Rivers to Cross"? Voor de Taylor Creek trail geldt net zo iets, maar dan andersom. One Creek, many times to cross. Als je helemaal naar het eind van de trail wilt lopen, hier je een uitzicht op een arch, moet je ongeveer vijftig keer de kreek oversteken. Dat is overigens geen probleem, het water staat heel laag en er liggen overal stenen waar je je voeten op kan zetten.

Wij waren oorspronkelijk van plan om helemaal naar het einde van de trail te lopen - dat duurt zo'n 2,5 uur (en je moet ook nog terug). Maar gezien de hitte in de canyon kijken we wel hoe ver we komen. Misschien komen we niet verder dan de twee oude cabins uit de 19e eeuw die ook ergens in de canyon te zien zijn. Maar zelfs zover komen we niet. Het is erg warm in de canyon en we zweten ons te pletter. Als we twaalf keer de kreek hebben overgestoken, gebeurt er opeens iets wonderlijks. Ik zie ik in de verte een vijftig meter hoge Frappuccino Caramel staan!

Een vijftig meter hoge Frappuccino Caramel! Wie verwacht zoiets nou hier aan te treffen?

Het lijkt Marianne echter beter om niet tot aan de Frappuccino door te lopen, maar om te keren. Volgens haar heb ik last van de hitte.

Ik heb helemaal geen last van de warmte. Ze gunt mij gewoon die frappuccino niet.

Als we weer terug zijn bij de auto stel ik de navigatie in op een Starbucks in Cedar City en even later staat er een vijftien centimeter hoge frappuccino voor me. Oké, wat minder groot maar ook lekker. Na de Starbucks rijden we nog even naar de Walmart waar we wat boodschappen doen - onder andere nieuwe yoghurtjes en Gatorade en twee maaltijdsalades voor ons avondeten; ook kopen we een tubetje lijn voor de schoenzolen. Wie weet kan deze handyman de zolen nog aan de  wandelschoenen lijmen. Daarna rijden we door naar het Cedar Breaks NM.

Hier hebben we een plek op de Point Supreme Campground geboekt. Bij het Cedar Breaks NM laten we nog even onze annual pass zien - hij is niet alleen geldig voor alle nationale parken maar ook voor de nationale monumenten (niet voor de staatsparken). We krijgen een plattegrond en een krantje mee, waarin staat wat je allemaal in het monument kan zien en doen.

We bekijken het monument vandaag echter nog niet - het is al zes uur -  maar rijden door naar de camping.  Bij tentplek 13 zien we onze naam op een paaltje staan en zetten de tent op. Als we daarmee bezig zijn, merken we dat op ruim 3000 meter hoogte zitten.

Onder leiding van de hoofd-tentenopzetter staat de tent al weer rap op zijn plaats. Het enige probleem was de harde kiezelgrond. Dat vergde van de assistent-tentenopzetter weer het nodige vakmanschap, en ook domme kracht, om de haringen de grond in te krijgen.

Het bezoek aan het monument staat voor morgen op de planning. Als we tijdens het avondeten het kaartje van Cedar Breaks bestuderen om te kijken wat we morgen het beste kunnen doen, zien we opeens dat er een sunset trail is. "Eh", zeg ik, "sunset is toch zonsondergang?" Dat zou nu eigenlijk moeten. Maar we zijn nu aan het eten. Tja, dat krijg je er van als je de boel niet goed van te voren plant. Morgenvroeg maar eens kijken hoe het er bij zonsopkomst er uit ziet.

We wassen na het eten de borden en het bestek af en lopen nog even een rondje over de camping. Het is een kleine mooie campground, die slechts 25 plaatsen telt. Overal bloeien hier nog gele bloemen.

We blijven echter niet lang op en kruipen de tent in. 's Nachts kan het hier behoorlijk fris worden. Voor de zekerheid leg ik mijn trui maar alvast in de tent. Kan ik die mooi aan doen als ik het vannacht koud krijg. En nu ik toch bezig ben, ook maar de jas. Beter mee verlegen dan om verlegen. Vakantie is afzien.