15 sept Durango - Grand Junction

Vandaag staan een aantal scenic roads op het programma. We beginnen met de San Juan Skyway. Het eerste deel van Durango naar Dolores is aardig, maar echt mooi wordt het pas als we van Dolores naar Telluride rijden.

In Rico, een klein plaatsje dat thans zo'n 200 inwoners telt maar in de gloriedagen van de goudzoekkoorts zo'n 5000 inwoners had, stoppen we even. We lopen er rond en bekijken het dorpje.

Oud en nieuw in Rico, een oplaadpunt voor elektrische auto's en een oud mijnwagentje.

Als we naar onze auto terug lopen, komen we langs het Rico Historical Society Museum. De beheerder komt net aanlopen en nodigt ons uit om binnen even een kijkje te komen nemen. We nemen zijn uitnodiging aan. Het blijkt een schattig klein museumpje te zijn. Klein en museumpje klinkt misschien dubbel op, maar ik schrijf het bewust zo om aan te geven dat het echt klein is. Vol trots laat de man de meest recente aanwinst zien. Een verroeste fiets met vier wielen waarmee de mijnwerkers vroeger over het smalspoor konden rijden.

Hij was recent gevonden toen men de kelder van één van de gebouwen in het dorpje ging opruimen. Het is een fantastisch ding en de man is er dan ook erg trots op. Hij denkt dat het een uniek exemplaar is. Ik zou zeggen, als je hier langs rijdt, bezoek het museum en bekijk de fiets!

Onderweg naar Telluride stoppen we even om te lunchen. In de verte zien we een campground en opeens herkennen we aan de hand van de stenen die we zien deze camping. Het is de campground waar Bert en Saskia gisteren stonden - ze hadden een foto per whatsapp gestuurd - en waar ze hun ontmoeting hadden met de Amerikaanse familie die met hun zo goed als dode honderdjarige oma rond trok. Voor de achtergrond van dat verhaal zie hier op de site van Bert en Saskia het verhaal.

Aangekomen in Telluride tanken we en rijden we het dorpje in. Het is een alleraardigst plaatsje, wat nu echter helemaal vol staat met auto's van bezoekers van het festival. We blijven er daarom maar heel kort.

Na Telluride verlaten we de San Juan Skyway en rijden we via een omweg naar Grand Junction. Dat doen we via de Unaweep Tabeguache Scenic Byway. (Probeert u maar eens om dat in één keer goed te spellen. Dat lukte mij niet.)

Wat een schitterende weg is deze Byway! Onderweg zie je allerlei verschillende landschappen. Je rijdt langs de San Miguel River, over een hoogvlakte, door een gebied dat doet denken aan Capitol Reef NP, dan ziet het er weer uit als Zion NP en op het einde had het wel wat van Yosemite Valley (maar dan zonder de watervallen.) Zie hier enkele foto's.

Onderweg zien we het huis van een aanhanger van Trump, althans dat denken we gezien de vlaggen. En ook heeft hij al een suggestie wie in 2024 president moet worden.

Langs de weg ligt een aantal plaatsen. De een plaats is wat groter dan de andere. Eén van de kleinste plaatsen is Placerville. Over deze plaats las ik ooit dit mooie verhaal in een Elmar-reisgids.

"Placerville lag bij de stichting in 1877 op de kruisig van de huidge State 145 en State 62. Men verhuisde het dorp echter een kilometer in noordelijke richting toen ene mijnheer Smith arriveerde en een saloon op de huidige locatie van het gehucht bouwde. De dorstige inwoners van Placerville hadden geen zin om elke avond dat eind te lopen voor hun slaapmutsje en besloten daarom hun gemeente af te breken en rondom de saloon weer op te bouwen: als de kroeg niet naar het dorp komt, gaat het dorp wel naar de kroeg." – Bron Elmar Reishandboek Colorado & Wyoming;  Aad Struik; 2000.

Het lijkt me een heel gebeuren om een dorp te verhuizen, maar nu ik het huidige Placerville zie, viel het wellicht wel mee, mits het Placerville van toen een beetje leek op het Placerville van nu. Het huidige Placerville bestaat namelijk zo te zien uit slechts twee huizen, waarvan er eentje te koop staat.

Eén van de wonderlijkste zaken die we langs de weg zien is de Hanging Flume. Met verbazing kijken we naar de restanten van het ding. De goudzoekers die hier aan het einde van de negentiende eeuw op zoek waren naar het kostbare metaal, hadden behoefte aan snelstromend water om het goud te zuiveren van het zand en stenen. Daartoe bouwden ze halverwege de wand van de canyon waar de San Miguel River doorstroomt over een afstand van liefst 12 mijl een goot, waar ze 8 miljoen gallons water per dag doorheen lieten stromen.

Aan de wanden van deze canyon werd de Hanging Flume gebouwd.

Het moet een enorme klus geweest zijn om het ding te bouwen. En het trieste was dat het goud hier te fijn was om het op deze manier door middel van water te scheiden van de stenen en het zand. Na drie jaar hielden ze er dan ook mee op. Zie voor meer informatie deze website

Zie hier wat foto's van restanten van het ding.

Links aan de wand zijn restanten te zien van de Hanging Flume

Overigens kunnen we de Hanging Flume in eerste instantie niet vinden. Volgens een site over de Flume die ik had gevonden, moest hij zoveel mile voorbij een bepaald punt zijn. We zien daar aangekomen echter niets. Voor de zekerheid rijden we nog vijf mijl door, maar als we nog steeds niks zien, keren we om. Misschien zijn we er al voorbij gereden, maar ook op de terugweg zien we niks.

Bij een camping zien we een informatiebord. We rijden er heen. Misschien staat er iets op het bord over de Flume. Dat is niet het geval, maar er liggen wel allerlei brochures, waaronder een miniboekje met informatie over de weg en wat er allemaal langs de weg te zien is. Uiteraard staat de Hanging Flume ook beschreven en er staat aangegeven bij welke milemarker het ding te zien is. We gooien een dollar in een busje voor het boekje en met hulp van de informatie uit het boekje is de Hanging Flume makkelijk te vinden. Je moet bij milemarker 81,5 zijn. Dat is een halve mijl voorbij het punt waar wij gekeerd zijn. De informatie die ik had opgezocht, bleek fout te zijn. Hadden we nog een bocht verder gereden, dan hadden we hem gezien... Maar dan hadden we niet het mooie boekje gehad.

Ons reddende boekje

Het is al met al een prachtige weg om te rijden en voor wie onderweg is van Telluride naar Grand Junction en je hebt tijd genoeg, neem dan deze weg en niet de kortste route naar Grand Junction.

Aangekomen in Grand Junction rijden we naar de Super8 waar we zes jaar geleden ook verbleven. We hebben niet gereserveerd. Op internet hebben we gezien dat er al kamers zijn voor 78 dollar. Ik sta dan ook ingesteld om met scherp onderhandelen uiteindelijk ook deze prijs te bemachtigen. De man van het motel begint met een openingsbod van 65 dollar. Ok, doen we, we hebben een deal. Ja, ja, je kan onderhandelen of niet!

's Avonds eten we in de Applebee's, waar we zes jaar geleden ook al aten. Het ligt op vijf minuten lopen van het motel. En net zoals in 2013 smaakt het eten er nu ook weer prima.