16 sept Grand Junction - Crested Butte

Vandaag hebben we ruim 200 mijl voor de boeg. We rijden weer terug naar het oosten en wel van Grand Junction naar Crested Butte (Bjoet zoals ze hier zeggen; Amerikanen spreken plaatsnamen wel vaker anders uit dan ik dat doe. Zo zeggen ze ook  Mo-eb in plaats van Mo-ab zoals ik doe. Het geeft niet, ik begrijp ze wel.)

Maar voordat we op stap gaan, nuttigen we eerst nog even het gratis ontbijt in ons motel. Dat heb ik - zie gisteren - er ook nog even knap bij onderhandeld. Oké, het zat er al standaard bij in. (Bij de onderhandelingen was ik overigens vergeten dat het bedrag van 65 dollar exclusief tax was, daarmee kwam de prijs op 73 dollar uit.)

Na een kort bezoek aan de Walmart verlaten we Grand Junction. We rijden een stukje op de I70 (East) en nemen dan de afslag naar de Grand Mesa Scenic Byway.

De Grand Mesa Scenic Byway is niet zo'n lange byway als die van gisteren, maar wel eentje die ons ook kan bekoren. Je rijdt eerst een stukje langs de rivier, dan klimt de weg omhoog, je rijdt vervolgens langs wat espen. Die hadden overigens volgens onze planning allemaal gele bladeren moeten hebben, maar omdat er afgelopen winter veel sneeuw is gevallen, zijn de seizoenen daarna allemaal wat in de tijd opgeschoven, waardoor de bladeren helaas nog niet geel zijn verkleurd (tot zover onze planning).

Vervolgens rij je over een tafelmesa (dat is geloof ik dubbel op, want volgens Marianne, die de talen net wat beter spreekt dan ik, betekent mesa tafel) waar vandaan je mooie en verre uitzichten hebt en ook kom je nog eens voorbij allerlei vennetjes en meren. Kortom, een afwisselende en mooie Byway.

Plato zei al 'Afwisseling verheugt' daarom nog wat foto's van het landschap langs de Grand Mesa Scenic Byway.

Daarna is het doorrijden naar Crested Bjoet - u ziet, ik spreek ondertussen mijn talen. Wel maken we nog een tussenstop bij het Black Canyon of the Gunnison NP. Dit park hebben wij in 2013 ook al bezocht en heel eerlijk gezegd waren wij toen niet zo onder de indruk van het park. We eindigden het verslag van ons bezoek aan het park toen dan ook met 'Hoewel het mooi was om te zien vinden we dit niet een park om erg lang te blijven of om nog eens naar terug te gaan.'

Maar ach, dachten we. We rijden er nu vlak langs. Laten we het park een herkansing geven. Ik had inmiddels op internet gelezen over een trail, de Oak Flat Loop, die zo'n 100 meter omlaag de Canyon in loopt. (De canyon is op sommige plaatsen 600 meter diep.) De gedachte achter het lopen van deze trail is, dat als je een stuk afdaalt in de canyon, dat je dan de canyon misschien wat meer beleeft.

Nou, dit is een volkomen verkeerde gedachte. De uitzichten worden op de meeste plaatsen ernstig belemmerd door struiken en bomen - je ondergaat dus afgezien van wat teleurstelling haast niks - en ook is het niet fijn lopen. Het pad is niet alleen op sommige plaatsen erg steil maar ook erg smal.

Met dit soort uitzichten moest je het doen

Kortom, geen goed idee dus. Soms lees je wel eens 'doe dit thuis niet na'. In dit geval zou ik zeggen 'Doe dit tijdens je vakantie niet na'. De uitzichten bij het Visitor Center zijn echt veel beter.

Uitzichtpunt bij het Visitor Center

Als ik ons tweede bezoek aan dit park dan ook zou moeten omschrijven dan zou ik zeggen: 'Hoewel het mooi was om te zien vinden we dit niet een park om erg lang te blijven of om nog eens naar terug te gaan.' We houden de rest van het park voor gezien en rijden via Gunnison naar Crested Butte.

Onderwg komen we onder andere langs een groot stuwmeer.

Ook blijkt het laatste stuk van de route een scenic byway te zijn en wel de West Elk Loop.

Het 'rotslandschap' wat u op deze foto op de achtergrond ziet is overigens niet echt; het is een muurschildering in Gunnison. Er zijn daar meerdere muurschilderingen te zien.

Tegen een uur of vijf arriveren we in Crested Butte. We hebben er voor twee dagen een kamer geboekt in de Old Town Inn. Als we het hotel binnen komen, ruiken we de geur van zelfgebakken koekjes. Die staan er speciaal voor de gasten. Helaas, ze zijn al op. Ik zie een vrij dikke Amerikaan. Die verdenk ik er van dat hij de laatste koekjes heeft opgegeten.

Marianne heeft inmiddels per whatsapp contact gehad met Saskia (van Bert en Saskia; zie de blogs over Capitol Reef). Het blijkt dat zij nu ook in Crested Butte zijn. Alleen staan zij op een camping buiten het dorp, de Oh Be Joyful camping. Marianne zoekt met de zoektermen 'Oh Be Joyful' en 'Crested Butte' op Google Maps even op waar die camping ligt. Midden in het dorp zegt Google Maps. Huh? Maar bij nader inzien blijkt dat een kerk te zijn die net zo heet.

We spreken af om samen in het dorp te gaan eten. De keus valt op een pizza-restaurant. Het is wederom heel gezellig, al doet Bert nog een poging om de sfeer te bederven. Hij zegt namelijk dat door de weeks de liften na Laborday niet meer gaan. Huh? Wat? Maar wij hebben juist gepland om morgen met de lift omhoog te gaan en dan boven op de berg de gele bladeren van de aspen te bewonderen. Eerst geen verkleuring en dan nu ook nog eens geen liften? Dat vraagt om een ernstige brief aan de burgermeester van Crested Butte.

Na het eten kunnen wij gewoon naar ons hotel terug lopen. Bert en Saskia moeten echter nog een stuk met de auto naar hun camping rijden, waarvan het laatste deel zelfs in het donker over een dirtroad. Zou niets voor mij zijn. Maar ik kan u verklappen - spolier alert - dat is allemaal goed gegaan, zoals bleek uit whatsappberichtjes die Marianne de volgende dag van Saskia kreeg.