27 aug. Vliegen naar San Francisco; rijden naar Redwood City

Een zekere Lao-Tse, een Chinese filosoof die zo’n 600 jaar voor Christus leefde zei ooit eens ”Een tocht van 1000 kilometer moet beginnen met een eerste stap.” Zo is het maar net. In vogelvlucht – en ik neem aan dat dit dan ook voor een vliegtuig geldt - bedraagt de afstand Amsterdam - San Francisco 8775 kilometer, dus hebben we liefst acht eerste stappen te zetten.

U zult u wellicht zeggen, ho, ho, je kan maar één keer een eerste stap zetten, geen acht - net zoals je maar één keer een eerste indruk kan maken -  maar ik (Martin) kan wel acht keer een eerste stap maken. Ik vind zo’n lange reisdag altijd één groot stressgebeuren en om het een beetje behapbaar te maken -u weet hoe u een olifant op eet? Niet in één keer maar in kleine hapjes - verdeel ik zo’n dag daarom altijd op in onderdelen, zoals:

·         de koffers inpakken
·         het online inchecken
·         naar het station gaan
·         met de trein naar Schiphol reizen
·         op Schiphol bij de balie inchecken (als thuis het inchecken weer eens voor de zoveelste keer niet gelukt is)
·         door de veiligheidscontrole gaan
·         het boarden
·         het vliegen
·         door de immigratie gaan
·         bij de lopende band hopen dat de koffers mee zijn gekomen
·         de huurauto ophalen,
·         naar het hotel rijden, inchecken en dan eindelijk op bed neerploffen.

Elk van deze onderdelen kent een eerste stap, weliswaar een kleine eerste stap, maar toch een eerste stap. Een hoop eerste stappen dus. Oké, het zijn geen eerste stappen uit de categorie "Dat is een kleine stap voor een mens, een reuzensprong voor de mensheid”; (Neil Armstrong in 1969 bij de eerste maanlanding).
De gedachte achter het opdelen van de reisdag in onderdelen is dat ik dan niet in één keer één grote stress hebt, maar alleen maar kleine deelstressjes. Tot zover de theorie, nu de praktijk.

We beginnen met het inpakken van de koffers. Voordat je dat kan doen, moet je eerst echter een koffer hebben. We gaan daarom drie dagen terug in de tijd. Out of the blue zegt Marianne op dat moment dat ze een nieuwe koffer nodig heeft. Er was iets mis met het oude ding en ze wilde graag een bepaalde nieuwe Eastpak koffer hebben. Heel fijn, had ze dat niet wat eerder kunnen zeggen. Dus ik naar de stad om zo’n ding voor haar te kopen. Ik citeer nu even een stukje van een blogpost van mijn eigen site  - even reclame maken  -  die ik over deze aankoop schreef.

 ”[…] In de Passage zag ik het door Marianne gezochte model staan. Er was echter één maar. De kleurencombinatie van het ding. Dat was wel wat anders dan de zwarte en blauwe koffers die je altijd massaal op de lopende band bij Schiphol ziet draaien. Ik vond het te gewaagd om het ding zonder overleg te kopen en maakte er een foto van die ik per WhatsApp naarMarianne stuurde. Echt heel mooi vond Marianne de koffer niet maar dat deed er niet zo toe. De koffer had namelijk een groot voordeel. Je herkent hem zo op de lopende band tussen alle andere koffers. Ik mocht hem kopen. 

Even later zat ik op een bankje in de Haagse tramtunnel met de koffer te wachten op de tram. Een vrouw naast me keek naar de koffer en zei toen: “Weet u dat er nog een prijskaartje aan zit?‘ “Ja” antwoordde ik, “Ik heb hem net gekocht.”  Oké, zei de vrouw. “Ik dacht ik zeg het maar even voor het geval u op reis ging.” “Nee, heel goed dat u het zei” antwoordde ik “Zoiets zou me zo kunnen overkomen. Ik heb wel eens een hele dag rondgelopen met een prijskaartje dat nog vast zat aan mijn overhemd.” “Ik ook!” zei de vrouw blij verrast. “En het erge was dat het tijdens een personeelsbijeenkomst was en ik een blouse aan had van de Wibra. Opeens voelde ik iets prikken in mijn nek. Gelukkig had ik toen nog van dat lange haar waardoor het kaartje niet zo opviel.”

Voordat we nog meer van dit soort zaken uit de afdeling ‘klein leed’ konden bespreken kwam mijn tram. Toen Marianne thuis kwam viel de kleurencombinatie haar mee en ze was tevreden met de aankoop. “Die is heel gemakkelijk terug te vinden op de lopende band” sprak ze.” 

Hoe profetisch deze woorden waren, zou later (dankzij de Amerikaanse immigratiedienst) blijken, maar daarover later meer.

Ook ik moet nog wat bekennen, namelijk dat ook ik nog een last minute aankoop had. Want één dag voordat we op reis gingen besloot ik namelijk om mijn scheerapparaat een keertje goed schoon te maken. Even later was hij schoon en ook kapot. Iets te hard geboend op de scheerkoppen. Direct de stad in om een nieuwe te kopen, want zoals de Romeins Griekstalige schrijver Lucianus van Samosata (125-180 na Christus) al zei: “De baard maakt de filosoof niet.” En u wilt mij toch niet met een baard van vier weken zien terug komen van de reis?

Met nieuwe tas maar zonder baard

Hoewel de reis lang duurde, zal ik het verder kort houden. De tram was keurig op tijd. De trein ook, op Schiphol vlogen we in een recordtijd door procedures heen. Binnen twintig minuten, inclusief het inchecken bij het United Airlines loket en inclusief alle veiligheidscontroles, hadden we alles gedaan en zaten we bij Jamie’s een hapje te eten. Wel was er nog even wat opwinding. Opeens stonden er namelijk drie zwaar bewapende mannen bij het tafeltje naast ons. Dat was voor een achtergelaten tas zonder eigenaar. Maar voordat er een groot bomalarm werd gegeven, kwam een meisje de tas ophalen.
Na het boarden bleek mijn buurman in het vliegtuig, een tamelijk forse oudere Amerikaan uit Big Sur te zijn. Hij en zijn vrouw hadden een bootreis van Boedapest naar Amsterdam gemaakt, Hij vond het in Nederland maar warm. Dat was het ook, het was een graad of dertig. Nooit gedacht, zei de Amerikaan dat hij nog eens voor de koelte naar Californië verlangde.

De nonstopvlucht naar San Francisco duurde heel lang, en als ik zeg heel lang, dan bedoel ik ook echt heeeeeeel lang! Ik bekeek onderweg drie films. In het kader van nutteloze informatie, dat waren Roman Holiday met Gregory Peck en Audrey Hepburn, Free Solo (over een man die zonder gebruik te maken van touwen El Capitan in Yosemite beklom – dat is geen trail die wij op het programma hebben staan) en een documentaire over de vlucht in 1969 van de Apollo 11 naar de maan. Marianne hield zich tijdens de vlucht vooral bezig met Sudoku’s en met het naar buiten kijken. Op een gegeven moment liet ze me nog schrikken. Ze wees naar de vleugel en zei ‘Kijk brand!”. Ze bedoelde gelukkig niet de vleugel van ons toestel maar een bosbrand in de verte. Zie hier enige foto’s van andere zaken onderweg.

Groenland, niet te koop

Lassen Volcanic?

Tot slot moet ik nog even een woordje aan de Amerikaanse immigratiedienst wijden. Er kwamen drie vliegtuigen tegelijkertijd binnen. Iedereen werd naar de machines gedirigeerd en haast iedereen – wij ook -  kreeg een kruis op hun formulier en werd naar een gigantische rij verwezen. Bij elkaar hebben we liefst zo’n 85 minuten in de rij voor de immigratiedienst gestaan. Zucht, het was maar goed dat we geen overstap hadden.
Toen we er eindelijk doorheen waren en we onze koffers van de lopende band wilden halen, stond op geen enkel informatiebord meer aangegeven op welk lopende band deze koffers bezorgd waren. We keken de enorme hal rond, maar zagen niks over onze vlucht op de borden staan. Te lang geleden blijkbaar. Waar waren onze koffers gebleven? Maar Marianne's nieuwe koffer bracht uitkomst. Ergens aan de zijkant van de zaal, zag ik vanuit de verte, tussen een hoop vermoedelijk Nederlandse koffers in, een zeer opvallende koffer staan: Marianne’s koffer!

Bij Alamo probeerden ze ons nog een groter model, Road Assistence en een navigatiesysteem aan te smeren, maar die hebben we allemaal afgeslagen. We mogen uiteindelijk kiezen uit een rij midsize-SUV's. De auto moet een grote kofferbak hebben, een instructieboekje aan boord en bij voorkeur minder dan 10.000 mijl op de teller. Een rode Hyundai Tucsons met 9416 mijl op de teller voldoet aan onze eisen.

We rijden vlotjes naar ons hotel in Redwood City. Als we daar ingecheckt zijn, lopen we nog even een kort rondje door de buurt en eten een haute cuisine maaltijd bij de McDonalds. Dan gaan we uitgeput terug naar het hotel.

We liggen nu op ons bed in de Good Nite Inn in Redwood City. Morgen beginnen we aan de rondreis. Als u wilt weten waar we allemaal heen gaan, dan kunt u dat lezen in de rest van ons blog. Spoiler alert: Albert Einstein zou zeggen: Logica brengt je van A naar B. Verbeelding brengt je overal.

P.S. Het kan zijn dat het u opvalt dat ik vandaag veel mensen citeer. Dat komt door de leeftijd. “Spreken in spreuken past de ouderdom.“ (Aristoteles).