2 sept Tuolumne Meadows - Lee Vining

Nadat we opgestaan zijn, breken we de tent af. We zien dat de buren ook opbreken. Ze hangen hun koepeltentje aan de waslijn om deze te drogen. We pakken de boel in en rijden naar de Grill waar we koffie kopen. Dat dient samen met wat boterhammetjes als ontbijt.

ons tentje

tentje van de buren

Vervolgens rijden we naar de trailhead van de Glen Aulin trail. Dat is de trail waar onze tafelgenoten het gisteren over hadden. We hebben geluk want we vinden een parkeerplekje precies op de plek waar de trail begint. Naar Glen Aulin is het zo'n 5,5 mijl lopen en dan is het ook nog de bedoeling dat we weer terug lopen. Dat is dus twee keer 5,5 mijl lopen. Maar of we het helemaal tot Glen Aulin halen - dat is één van de High Sierra Camps -  is maar de vraag. We zien wel hoe ver we komen. De bedoeling is om ieder geval tot de watervallen te komen die zich vlak voor Glen Aulin bevinden. De planning is bij mij meestal goed, de uitvoering wat minder.

Het eerste deel van de wandeling voert naar de Soda Springs toe. Dat is een kleine maar mooie wandeling over een pad over de Tuolumne Meadows. Aan te bevelen. Het is maar een kort stukje. Dat doe ik fluitend.

Na de Soda Springs begint het echte werk. Er is een pad dat deels door bossen loopt en deels over rotsplateaus voert. Het pad gaat op en neer - ik ben vooral goed in dalen - en is zanderig. Het is al met al best vermoeiend. Op een gegeven moment kruist het pad een kreek. Gelukkig staat er niet veel water in, dus deze twee koene helden kunnen de kreek gemakkelijk passeren.

We komen onderweg een aantal mensen tegen. Die hebben bij Glen Aulin overnacht. Ze hebben een grote rugzak bij zich, veel groter dan wij, maar lopen er desondanks een stuk kwieker bij dan wij althans dan ik. Mijn conditie houdt vandaag niet echt over, maar ja dat geldt wel voor meerdere dagen; eigenlijk voor heel veel dagen zelfs. Op een gegeven moment loopt het pad een behoorlijk stuk omlaag, dat is mooi, maar dat betekent ook dat we straks op de terugweg dit stuk weer omhoog moeten. Elk voordeel heeft zijn nadeel, zou Johan Cruijff zeggen. Het is ook behoorlijk warm. Had ik al gezegd dat het lopen best zwaar was? We hopen maar dat het allemaal de moeite waard is. It better be good, zoals ooit een Amerikaan tegen ons zei toen hij in Grand Teton NP moeizaam samen met ons naar een uitzichtspunt liep.

Na zo'n drie uur lopen bereiken we de cascades. Ik moet zeggen we worden beloond voor onze inspanningen. Het ziet er schitterend uit. Zie hier enige foto's.

We blijven er een halfuurtje en keren dan om. Glen Aulin en de verderop liggende waterval geloven we verder wel. Het valt niet mee dat lopen in de hitte. Marianne loopt nog vrij vlot, maar ik sta in de vliegtuigstand, dat wil zeggen dat alleen de strikt noodzakelijke lichaamsdelen nog functioneren en dat de rest op een waakvlammetje staan - en ik heb het al zo warm. Onderweg zien we nog een moederhert en een kleine bambi. Het berenjong dat onze tafelgenoten van gisteren op deze trail zagen, zien we niet.

Na twee uur en vijftig minuten zijn we weer terug - toch tien minuten sneller dan de heenweg; oefening baart kunst. Bij elkaar hebben we zo'n negen mijl omhoog en omlaag gelopen. Het was een vermoeiende maar wel schitterende wandeling. Het was zeker de moeite waard.

We ploffen in de auto en rijden het park uit richting Lee Vining. Maar als we het park net verlaten hebben, zegt Marianne dat hier nog een leuke trail is. Wat? Nog een trail? We zijn op vakantie hoor!

Maar ze heeft het over de Nunatak trail. Die is maar 0,5 mijl lang en voert langs een schattig meertje, pal naast de Tioga Pass. En het mooie is, dat er om de honderd meter een informatiebord staat met informatie over allerlei natuurzaken. Die honderd meter is een mooie afstand voor iemand met vermoeide benen. Honderd meter lopen, stilstaan, honderd meter lopen en weer stilstaan. Ik lees dan ook elke keer uitgebreid de informatie. Vooral om uit te kunnen rusten. Alhoewel, ik moet zeggen dat het wel interessant is om te kunnen lezen hoe de natuur hier zich na de ijstijd heeft kunnen ontwikkelen. Ik kan deze kleine trail dan ook aanbevelen, ook voor mensen die niet vermoeid zijn.

rustpunt.

Na een half uurtje zijn we weer terug bij de auto en rijden over de Tioga Road naar Lee Vining.
We hebben een kamer gereserveerd in het Mono-motel. Dat is een schattig klein en heel kleurrijk motel. Het is vooral bekend en geliefd om zijn koffieterras. Aan de zijkant bevinden zich de kamers. Er is een soort veranda en voor iedere kamer is er een zitje. Heel schattig. We zien er ook kolibri's rond vliegen.

Verdiende rust

Het internet doet het er soms goed en soms niet. Dat komt door de wind. Dat verzin ik niet zelf, maar dat zei een meisje van het personeel toen het niet lukte om een verbinding te krijgen toen we met onze creditcard wilden betalen. Het is harder gaan waaien, dan doet het internet niet, sprak het meisje tegen de dame die ons probeerde in te checken. Dat de wind invloed op het internet had, was nieuw voor ons. Het was ook nieuw voor de jongen die de dames daarna kwam assisteren. Hij zei dat ze gewoon een code moest invoeren, en hoera, toen deed alles het weer.

's Avonds eten we bij het Epic Cafe. Marianne vond het heerlijk, maar mijn smaakpupillen stonden blijkbaar nog op de vliegtuigstand. Ik vond het wat minder. Op de terugweg lopen we langs een visitor center, wat nog open is (het is al half negen 's avonds). We lopen naar binnen en krijgen er advies over enkele trails die we hier in de omgeving kunnen lopen. Zag ik er uit als iemand die trails wil lopen????