28 aug San Francisco - Pacific Grove

Marianne is een ochtendmens, ik een avondmens. Hoe hebben we deze combinatie ook zo uitgezocht. Het gevolg is dat als we naar Amerika vliegen, ik altijd wel heel snel in een Amerikaans ritme zit en Marianne niet. Maar als we terug vliegen, dan ben ik juist degene die last heeft van het tijdsverschil. Maar heen dus niet. Ik slaap meestal dan ook de eerste nacht in Amerika goed door, maar deze keer niet.

Deels kwam dat omdat de kamer erg warm was – meer dan 25 graden; het raam open zetten en de lawaaierige airco aanzetten brachten verlichting - en deels doordat ik wakker werd met kramp in mijn voet. Gelukkig was Marianne op dat moment ook wakker – doordat ik haar luidkeels riep - en kon zij zin aan haar leven geven door tegen mijn voet aan te duwen waardoor de kramp verdween. Maar nu zit ik geloof ik in de categorie “too much information”.

Voor het ontbijt gaan we naar de naast het hotel geleden IHop. Hotelgasten krijgen er 10% korting, dan is de keus voor Nederlanders al snel gemaakt. Voor de eieren kies ik ondanks dat ik geen ochtendmens ben voor Sunny Side op. Marianne kiest voor iets waarvan ik geen idee meer heb hoe dat heette maar dat er zo uitzag

Nadat we uitgecheckt hebben, lopen we even naar het plaatselijke AAA kantoor dat zich op nog geen 200 meter afstand van ons hotel bevindt. Dankzij ons ANWB-lidmaatschap krijgen we ook deze keer een stapel gratis AAA-wegenkaarten mee. Niet dat we die nodig hebben – we rijden rond met de gratis ‘Here we Go’ app die ons tot nu toe overal de juiste route wijst – maar het is leuk om de nieuwste kaarten te hebben. Zo’n kaart plant altijd zo lekker weg, geeft de scenic routes aan en hé, als de satelliet uitvalt dan hebben wij een back-up.

Na het bezoek aan de AAA rijden we naar de WalMart. We hebben thuis al een boodschappenlijstje gemaakt en even later, nou behoorlijk wat later, lopen we met een volle kar en 114 dollar minder op onze bankrekening naar buiten. De duurste aankopen zijn een koelbox, een lichtgewicht statief en een slaapzak, waarbij een jongen van de WalMart het model van $9,95 aanraadt met het voortreffelijke argument dat dit de goedkoopste is. Ik weet niet of de WalMart blij is met dit advies van haar verkoper. Gelukkig voor de WalMart kiezen we toch maar een duurder exemplaar uit. Die ziet er wat beter uit

Het volgende onderdeel wat op het programma staat, is een bezoek aan het hoofdkantoor van Google. Dat staat op maar 5 km afstand van de WalMart waar we zijn, dus toevallig zijn we er heel dicht bij. Ik maak altijd heel vaak gebruik van Google, daarom ik wil wel eens de grote schuur zien, waar al mijn zoekopdrachten liggen opgeslagen, ook de campus van Google schijnt interessant te zijn om te bekijken. Maar omdat we al vrij laat zijn, besluiten we echter om het over te slaan. Flexibele planning heet dat. Maar als u nu erg teleurgesteld bent, omdat u nu niet kan zien hoe het hoofdkantoor van Google er uit ziet, dan moet u het even op Google opzoeken.

Als eerste echt toeristisch onderdeel van onze vakantie staat een bezoek aan het Big Basin Redwoods State Park op het programma. In dit staatspark zijn eeuwenoude Sequoia Sempervirens bomen te bewonderen, ook wel bekend als Redwoods. Om het park te bezoeken, kiezen we voor een kronkelige route door een heuvelachtig landschap. Dat lijkt ons een mooie route. Het is niet de route die de “Here we go”-dame voor ons heeft uitgezocht, maar zij heeft zich maar te schikken in onze keuze. Na een tijdje rijden geeft ze het op om ons om te laten keren en zegt dat, hoewel het haar keuze niet is, we rechtdoor moeten rijden. Oké, dat het haar keuze niet is, zegt ze er niet bij.

We zetten de radio aan en de vorige huurder had zo te horen een voorkeur voor Spaanstalige muziek. Die keuze bevalt ons wel en we laten de radio op diens voorkeurzender staan. Het informatieschermpje van de radio geeft telkens wat informatie over de nummers die afgespeeld worden, maar erg veel info levert dit niet. Juan zingt volgens ons systeem in een 'Foreign Language'. Good to know!

Veel spreekt onze Here To Go dame onderweg niet en op een gegeven moment twijfelen we of we wel op de goede weg zitten. We stoppen even om de boel met behulp van een kaart te controleren. Na een diepgaande analyse komen we tot de conclusie dat we het eigenlijk niet weten en besluiten we om maar gewoon door te rijden. We rijden de volgende bocht om en zien prompt een bord “Big Basin SP 4 mile.” Juist ja.

Ik moet zeggen dat Big Basin Redwoods SP een alleraardigst park is, met een hoop trails en bomen. Je betaalt $10 dollar entree, maar als je heel wijs bent, dan hoef je maar 9 dollar te betalen. (Een ander woord voor ‘heel wijs’ in Amerika is ‘senior’. Dat ben je hier al als je 62 jaar bent.) 

We parkeren de auto bij de Park Headquarters en gaan dan wandelen.

Op aanraden van parkranger Don lopen we als eerste de Redwood trail, 0,6 mijl lang en vlak. Een goed begin om de vakantie mee te beginnen. Dat moet lukken denk ik, en dat blijk ik heel goed ingeschat te hebben. Fluitje van een cent. Het is een mooie trail, nou ja trailtje, maar de bomen zijn wel groot.

De volgende trail is 1.7 mijl lang en loopt heuvel op en heuvel afwaarts naar de Sempervirens-waterval.

De trail op zich is meer vermoeiend dan boeiend, maar de kleine waterval is mooi om te zien. Hij lijkt wel een beetje op de Lower Falls Creek waterval in Utah, maar dan anders, dus eigenlijk lijkt hij er niet op.

Het trieste is echter dat aangekomen bij de waterval het blijkt dat je er ook gewoon met de auto naar toe kunt rijden. Heel fijn parkranger Don. Had je dat niet even kunnen vertellen? Dat had ons 3 km lopen gescheeld. Het doet me een beetje denken aan die reclame waarin een bergbeklimmer met heel veel moeite een berg beklimt en als hij dan boven komt, dan staat daar een aantal toeristen te kijken met een biertje in de hand. Al met al zijn wij heen en terug met deze trail ongeveer één uur en drie kwartier kwijt, waarbij we terug langs de weg lopen zodat we niet meer hoeven te klimmen.

De boel overziend is een bezoek aan het Big Basin Sate Park aan te bevelen. Het is een mooi gebied om in rond te wandelen.

Na het bezoek aan dit staatspark rijden we naar ons hotel in Pacific Grove. We zitten in het Borg's-motel aan de kust aldaar en voor de fans die echt alles willen weten, we hebben gegeten bij een Thais restaurant in het dorp.

Het uitzicht van onze hotelkamer op de oceaan.

Op de terugweg naar ons hotel struikelen in het donker – er waren geen straatlantaarns maar wel veel kapotte tegels - zowel Marianne als ik allebei een keer. Het gaat maar net goed, anders was dit verslag van onze reis nu al afgelopen. En dat doet me er aan denken dat hoogstwaarschijnlijk de komende twee dagen – en misschien zelfs de komende vier dagen - het verslag op zich zal laten wachten. Dat komt omdat we gaan kamperen en we waarschijnlijk geen wifi en/of tijd hebben om het verslag te schrijven.

Maar vrees niet, we komen weer terug – althans daar ga ik van uit.