zondag 18 augustus 2019

10 sept Capitol Reef - Moab


Het is onze tweede ochtend hier en het lijkt al bijna een routineus gebeuren hier zo 's morgensvroeg. We eten bij het ontbijt onze boterhammetjes en de kalkoenen paraderen voorbij.



Na het ontbijt nemen we afscheid van Bert en Saskia en rijden het park uit. We stoppen onderweg nog wel bij één van de boomgaarden, waar we wat perziken plukken. Je mag zelf de vruchten plukken of van de grond pakken. Er staat een weegschaal en de kosten bedragen een dollar per pond. Met de opbrengst worden de boomgaarden onderhouden.



Er liggen ook twee laddertjes, maar het is niet nodig om die te gebruiken. Om George Bernard Shaw te citeren: Ik heb nooit een ladder beklommen: ik heb veel bereikt door pure zwaartekracht. Dat geldt hier ook. De perziken die al rijp zijn, liggen veelal al op de grond.



Als we het park uit rijden, hebben we nog even wat hinder van roadworks. Ik heb overigens het idee dat het ongeveer op dezelfde plek is als twee jaar geleden, maar dat zal wel niet. We worden tegengehouden door een vrouw met een stopbord. Het lijkt me in deze hitte geen aangenaam werk om hier zo de hele dag te moeten staan.


We verlaten Capitol Reef en rijden de 24 op richting de I70. Ongeveer halverwege deze weg slaan we echter linksaf en vervolgens nog een keer linksaf richting Goblin Valley SP. We zien op een bord staan dat de toegangsprijs voor dit park $15 bedraagt - zo, zo, dat is stevig aan de prijs; de toegangsprijs voor de meeste state parks bedraagt maar 10 dollar. Maar we bezoeken het park niet, want ons doel is de Little Wild Horse Canyon. Vlak voordat we Goblin Valley bereiken, slaan we daarom rechtsaf en na zo'n vijf mijl bereiken we de trailhead voor de wandeling naar de canyon.


Op het bord aan het begin van de canyon wordt gewaarschuwd voor extreme flash food danger. Dat is omdat deze canyon op sommige plaatsen bijzonder nauw is, waardoor er in het geval van wateroverlast het water met grote kracht door de canyon raast en je geen kant op kunt. Gelukkig is het droog en is de weersverwachting ook goed.

Voordat we bij het nauwe gedeelte komen, moeten we eerst een halve mijl naar de canyon lopen en ook nog eens twee redelijk lastige hindernissen passeren. De eerste valt goed te doen - dat zijn wat rotsblokken die in de weg liggen.


Het is de tweede hindernis waar we meer problemen mee hebben. De weg wordt geblokkeerd door een soort wand van 1,5 tot 2 meter hoog. Hoe komen we daar het beste omhoog?

Die 'driehoekrots' in het midden lijkt een goede plek om omhoog te klauteren, maar is net wat te glad daarvoor. Uiteindelijk lukt het ergens rechts, net buiten de foto, wel om omhoog te klimmen.
Terwijl we staan te kijken hoe we dit het beste kunnen aanpakken, komt er een echtpaar aan lopen. We begroeten ze en zeggen "We don't know yet how to climb this wall." Tot onze verrassing luidt het antwoord: "Dass ist wunderbaar!" Het blijken Zwitsers te zijn die geen woord Engels spreken. We schakelen daarom maar over op het Duits. De Zwitser ziet een manier hoe je het beste omhoog komt - ik heb de neiging om "Wunderbar" te roepen - en even later volgen we ze.

We lopen de canyon in. Het is een heel speciale slotcanyon. Op sommige plekken is het zeer nauw. Zo nauw zelfs dat we hopen dat er op die stukken geen mensen tegen zullen komen. Het is op die plekken bijna onmogelijk om elkaar te passeren. De twee lichamen zouden dan zeer in elkaar verstrengeld komen te zitten. In het geval van een sexy dame lijkt mij dat wel een aantrekkelijk vooruitzicht, maar voor hetzelfde geld komt je een grote zwetende Hells Angel tegen. Dat zou wat minder zijn. We komen echter alleen een Amerikaans echtpaar van middelbare leeftijd tegen, die ons aan horen komen en daarom op een brede plek blijven wachten.

Wat ook wat minder is, is dat het door het grote verschil tussen licht en donker het heel lastig is om hier foto's te maken. Zie hier toch enige pogingen daartoe.

De plek om een sexy dame tegen te komen

De plek voor dames om een sexy man tegen te komen.
En zie hier nog enige foto's van deze nauwe canyon.




We lopen slechts een deel van de canyon en keren dan om. Bij elkaar hebben we er zo'n anderhalf uur doorgebracht. Daarna rijden we verder via de 24 en de I70.


We slaan af naar de 191 richting Moab, waar we twee overnachtingen hebben geboekt in het Bowen-motel. In dit motel verbleven we zes jaar geleden ook en het beviel ons toen goed. Tegen een uur of vier komen we daar aan, checken in en draaien er een was.

Als het half zeven is, rijden we naar het Arches NP. We willen hier wat foto's bij zonsondergang maken. In het toegangshokje zit niemand meer en we kunnen in één keer doorrijden. We rijden naar de Balanced Rock, maar parkeren de auto niet op de parkeerplaats aldaar, maar slaan linksaf een dirtroad in. Na zo'n driehonderd meter komen we bij een picknickplaats waarvandaan je bij zonsondergang mooie foto's kan maken van de Balanced Rock en de rotsen daarachter. Die tip hadden we een keer op een site van een Amerikaanse fotograaf gelezen. Zie hier het resultaat van onze pogingen.



Op de terugweg stoppen we onderweg ook nog een aantal keer. De lucht ziet er heel bijzonder uit. Als we terugrijden naar Moab zien we het in de verte in de bergen onweren.



Het lijkt net alsof er links een jongetje bestraffend door een ouder wordt toegesproken, terwijl er daarnaast een groep kinderen staan.


's Avonds gaan we, bij gebrek aan Bert en Saskia, uit eten bij Pasta Jay's.

1 opmerking:

  1. Whahaha heerlijk geschreven weer. In de zijspiegel te zien ben je tóch nog je Hells Angel tegengekomen ipv een sexy dame. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen